Wprowadzenie

Gotong royong w języku indonezyjskim oznacza „wspólną sprawę”. Jest to metoda pracy szeroko stosowana w Indonezji; można ją opisowo przetłumaczyć jako „rzeczy, które robimy razem, ucząc się ich nawzajem we wspólnym działaniu”.

Czy z sumy niewiedzy może powstać wiedza? Co jest potrzebne, by to z pozoru nielogiczne równanie mogło się spełnić? Współdziałanie jest czymś więcej niż tylko mechanizmem kolektywnego zarządzania zasobami i może być sposobem na przełamanie obowiązujących systemów zarówno w świecie sztuki, jak i w życiu codziennym. Kiedy zasoby zmieniają się w dobra wspólne, w jaki sposób mogą one być kolektywnie uaktywniane na rzecz budowania wspólnoty i jaką rolę sztuka może odegrać w tym procesie?

W ramach ekspozycji oraz równorzędnego z nią programu publicznego prezentujemy i wprawiamy w ruch praktyki z pogranicza sztuki i aktywizmu, których celem nie jest wytwarzanie obiektów (choć jest to także możliwe), a raczej afektów, kreowanie przestrzeni spotkania i dialogu oraz działanie na rzecz zmiany społecznej.

Szukając odpowiedzi na pytanie, czym są Rzeczy, które robimy razem, prezentujemy raporty z wieloletnich doświadczeń twórczyń i twórców, kolektywów i społeczności stosujących w praktyce etykę dobrej roboty. W miejscach, gdzie zawodzą instytucje, powołują własne. Działają kolektywnie na rzecz społeczności i we współpracy z nimi, a pola oddziaływania ich praktyk sytuują się częściej poza galerią niż w jej wnętrzu. Sztukę traktują jako narzędzie budowania wspólnoty, a nie wytwarzania towarów rynkowych. Tworzą alternatywne systemy nauczania i oduczania, nowe ekonomie i przestrzenie wyobraźni. Uczestniczki i uczestnicy Gotong Royong. Rzeczy, które robimy razem, wykorzystują kompetencje z wielu dziedzin, by wspierać i wytwarzać wspólnoty w różnych miejscach świata - w Ursusie, w Amazonii, w Kenii, we wsi na Jawie czy na przedmieściach Nowego Orleanu.