Kino postludzkie: zestaw 1. Ludzkie maski – Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski

Studia nad ekologią odgrywania 

• Film fińskiej artystki z powodzeniem zastąpić może lekturę tekstów i książek filmoznawczych studiów nad zwierzętami. Stanowi ilustrowany wykład, a raczej ćwiczenia warsztatowe z podstawy gramatyki filmu, ukazujące, jak – na co dzień przezroczyste i oczywiste – elementy języka filmowego pracują na rzecz antropocentrycznego charakteru medium. 
• Film prezentowany dzięki uprzejmości artystki; Marian Goodman Gallery, Nowy Jork; Crystal Eye, Helsinki © Eija-Liisa Ahtila 
•  

Bez tytułu (Ludzka maska)

• Pierre Huyghe zaciera granice ludzkie/nie-ludzkie. Praca zaczyna się od zdjęć skażonej strefy w Fukushimie, by po chwili przenieść się do  nieczynnej restauracji, w której przebywa postać: małpa z ludzką maską w stroju kelnerki. To Fuku-chan – makak, który rzeczywiście pracuje w jednym z tokijskich lokali. Przez 20 minut widzimy, jak nasza bohaterka krząta się albo miota po opuszczonej sali, wydając się w niesamowity sposób ludzka. Apokaliptyczny kontekst (Fukushima) pozwala sądzić, że raczej mamy do czynienia z postczłowiekiem. 
• Film prezentowany dzięki uprzejmości artysty; Marian Goodman Gallery, Nowy Jork; Hauser & Wirth, Londyn; Esther Schipper, Berlin; Anna Lena Films, Paryż. © Pierre Huyghe
•  

Zwierzę na tym świecie jest jak woda w wodzie

• Artysta filmuje bezpańskie psy w duńskim kościele. Zwierzęta nie zmieniają jednak charakteru tej przestrzeni, doskonale się w nią wpisując. 
• Film prezentowany dzięki uprzejmości artysty © Bojan Šarčević
•  

Kino naczelnych. Rodzina małp

• Głównym celem Rachel Mayeri było stworzenie filmu dla szympansów z uwzględnieniem ich potrzeb i preferencji percepcyjnych. Mayeri zaobserwowała bowiem, że prawie wszystkie szympansy znajdujące się w niewoli lubią oglądać telewizję. Artystka zaangażowała do współpracy dr Sarah-Jane Vick i wspólnie z nią badała filmowe upodobania naczelnych. Wyniki nie były zaskakujące. Okazało się, że ekranowe preferencje szympansów nie różnią się bardzo od ludzkich. Chcą one oglądać na ekranie seks, przemoc, jedzenie oraz sprawy związane z relacjami władzy i z hierarchią społeczną. Okazało się też, że szympansy lubią oglądać pseudoszympansy – ludzi przebranych za małpy, którzy na końcu zdejmują swoje maski. Upodobanie do oglądania tego, co wygląda prawie jak my, ale nie jest nami, stanowi oczywiście kolejną preferencję, którą naczelne dzielą z ludźmi. 
•  

Zdjęcie w tle strony: Pierre Huyghe, Bez tytułu (Ludzka maska). Dzięki uprzejmości artysty; Marian Goodman Gallery, Nowy Jork; Hauser & Wirth, Londyn; Esther Schipper, Berlin; Anna Lena Films, Paryż. © Pierre Huyghe