My friend’s job, 2017
wideo 4’41’’
współpraca
Budi Setiono, M. Ridwan, Nashikah S., Saiful A.Supriyanto, Titi Jorariah
zdjęcia: Maciej Landsberg
 

Komunitas Pengamen Jalanan to rodzaj związku zawodowego. Działa w Dżakarcie na rzecz poprawy jakości życia (ubezpieczenie) i pracy (zezwolenia na granie) muzyków ulicznych oraz na rzecz społecznej akceptacji ich zawodu, kojarzonego z żebractwem. Słowem pengamen określa się muzyka ulicznego, natomiast szersze ngamen odwołuje do pracy wykonywanej bezpośrednio na ulicy. Indonezja ma długą tradycję zarabiania w ten sposób, a tradycja muzyki ulicznej wynika głównie z biedy i bezrobocia – zwłaszcza w swoich początkach omawiała przemoc władzy, stosunki społeczne i wyzysk ekonomiczny niższych warstw społecznych. Współcześnie, w celu zwiększenia szans na społeczną akceptację swojego zawodu, pengamen często sięgają po popularny repertuar.

W ramach zorganizowanych przez artystkę warsztatów muzycy uliczni Budi Setiono, M. Ridwan, Nashikah S., Saiful A., Supriyanto i Titi Jorariah – ludzie z dużym bagażem doświadczeń, w tym także bezdomności, bez szans na inną pracę, pochodzący z prowincji i tą drogą adaptujący się do życia w mieście czy też po prostu rozpoczynający na ulicy swoją karierę muzyczną – wspólnie napisali tekst piosenki, który dotyczy ich kondycji społecznej. Melodię zaś zainspirowało dziedzictwo protestacyjnych kompozycji Iwana Falsa, aktywisty okresu transformacji w schyłkowej fazie reżimu Suharto. Piosenką i specjalną choreografią oddającą ambiwalentne nastroje wobec ich obecności w przestrzeni publicznej wystąpili na wernisażu wystawy Social Design for Social Living w Narodowej Galerii Indonezji w Dżakarcie w czerwcu 2016 roku. Był to pierwszy przypadek, kiedy muzycy uliczni mocno zaangażowani politycznie wystąpili w państwowej galerii z repertuarem będącym dla wielu uczestników wernisażu kontrowersyjną i niepoprawną politycznie autorską wypowiedzią artystyczną.

Rezultatem kilkunastodniowej współpracy była także seria performansów ulicznych oraz nakręcony w miejscach, w których zwykle grają muzycy wideoklip. Maski, w jakich muzycy występują w teledysku to metafora odbicia rzeczywistości i jej ewentualnego zakrzywienia – zmiany, przesunięcia w jej obrębie i w obrębie tożsamości pengamen, która jest projektowana z zewnątrz. To także odwołanie do słów samych muzyków, którzy często powtarzają, iż mimo, że są dumni z wykonywanej przez siebie pracy, czują, że wszyscy chcą, by zniknęli.

Praca funkcjonuje w nielimitowanej edycji, a każdy z biorących udział w jej realizacji dostaje swój egzemplarz, którego może używać w celach zawodowych. Napisana w trakcie warsztatów piosenka została włączona do repertuaru grupy, a także użyta w trakcie prowadzonych przez pengamen warsztatów dla dzieci żyjących na ulicach. Rogalska używa muzyki (ulicznej i ludowej, tradycyjnej) jako narzędzia do transmisji doświadczenia, które niesie w sobie nie tylko zwerbalizowany sens, ale także na inne niż intelektualne sposoby przekazuje warstwę emocjonalną: uczucia, doświadczenia. Tworzy rodzaj sentymentalnego dokumentu społecznego.

Alicja Rogalska wraz z uczestnikami Intervalo-Escola zapraszają na Protest Song Karaoke, 3 listopada 2017 w przestrzeni wystawy.

http://u-jazdowski.pl/program/wystawy/gotong-royong-/alicja-rogalska-i-nbsp-intervalo-escola--nbsp-

Alicja Rogalska (Polska/Wielka Brytania)

Artystka polskiego pochodzenia mieszkająca w Londynie. Określa się mianem akuszerki, która inicjuje proces i koordynuje go. Podkreśla, że w owym procesie tworzenia wspólnej całości interesują ją uczestniczący w nim ludzie i ich historie. Swojego uprzywilejowanego statusu używa jako platformy, stwarzając im przestrzeń w sferze publicznej. Zainicjowane wydarzenia czy spotkania – efemeryczne momenty – to katalizatory dla kolektywnego rozważania, wyobrażania, kwestionowania i testowania różnych sposobów bycia razem. Jej praktyka jest skoncentrowana na wątkach społecznych i politycznych kontekstach codzienności, obejmuje zarówno badania, jak i produkcję sytuacji. Jej realizacje są zakorzenione zarówno w pracy kontekstualnej, jak i spekulatywnej, pomiędzy tym, co już istnieje, a co dopiero mogłoby być możliwe. Absolwentka Fine Art w Goldsmiths College, University of London, 2011) i kulturoznawstwa (Uniwersytet Warszawski, 2006). Rezydentka KulturKontakt w Wiedniu, w 2017 stypendystka IASPIS w Sztokholmie.