Family Portrait Project, 2015
fotografia wydrukowana techniką ksero
Indonesia tanpa stigma, 2017
konstrukcja w kształcie kuba, fotografie, wideo
 

Vincent Rumahloine pracuje jako artysta i aktywista ze społecznościami lokalnymi w kampungach Bandungu, trzeciego co do wielkości miasta Jawy. W tej przeludnionej dzielnicy o niskim statusie społeczno-ekonomicznym sztuka nie stanowi żadnej wartości. Dlatego do jednej z ostatnich realizacji w Bandungu zaproszono nie tylko mieszkańców, ale także ważne dla świata figury – po to, by mogły one zweryfikować postrzeganie pozycji artysty i miejsca sztuki we współczesnym świecie. Ciekawa jest już sama metoda pracy. Na początku Rumahloine przedstawia siebie i swoją propozycję, dzieli się swoim spojrzeniem na świat w trakcie codziennego zaangażowania w sprawy społeczności. Nie organizuje formalnych spotkań, warsztatów czy innych zajęć. Powoli buduje zaufanie i zainteresowanie swoją propozycją, by ostatecznie stać się członkiem społeczności, która cała uczestniczy w procesie powstawania dzieła sztuki. Finałem jest zawsze otwarta dla publiczności wystawa, prezentowana nie w galerii, ale w miejscu powstawania. Swoją sztuką Rumahloine pokazuje, że nie jest to ekskluzywny produkt, ale uniwersalny język. W całym procesie ważne jest zaangażowanie zwykłych ludzi, to od nich uczy się artysta, a rozmowy i wywiady są zawsze znaczącą częścią pracy. Rumahloine wierzy, że zmiana społeczna zaczyna się w najbliższym otoczeniu. Dla mieszkańców ubogich osiedli tematy podejmowane przez artystę i jego metody działania są sposobem na uświadomienie sobie własnego rodowodu i historii – dorastania w trudnych warunkach i radzenia sobie z rzeczywistością.
Mural portretujący mieszkańców Pulosari Community to fotografia wykonana przez Vincenta Rumahloine’a i przy pomocy programu graficznego podzielona na części o popularnym formacie A3, z których złożona jest całość. Właśnie w takiej formie portrety te pokazywane były po raz pierwszy, w galerii na przęsłach mostu w Bandungu, stworzonej przez współuczestników procesu twórczego, sprzątających kamienne koryto rzeki, aby miejscu wystawy nadać odświętny charakter. Serie fotografii powstały w wyniku trzyletniej pracy artysty ze społecznością Pulosari, rozmów w prywatnych domach, przeżywanych razem doświadczeń i wspólnie celebrowanych tradycji.

Muzeum społeczne mieszczące się w kubie 2×2×2 m pierwotnie zaistniało w dzielnicy kampungów Pulosari w Bandungu i szybko stało się miejscem spotkań, rozmów, wymiany, rozrywki różnych grup ludności. Zgromadzone tam przedmioty należały wcześniej do mieszkańców i opowiadały ich najprostsze historie. Na wystawie sześcienna konstrukcja pełni rolę inkubatora zupełnie nowego, aktualnego projektu artysty, stając się pomostem między Bandungiem i Warszawą. Fotografie i wideoportrety umieszczone w kubie prezentują nosicieli wirusa HIV, z którymi artysta przeprowadził wywiady i którzy biorą udział w kampanii zatytułowanej INDONESIA TANPA STIGMA (INDONEZJA PRZECIW STYGMATYZACJI).
Vincent Rumahloine od kilku lat pracuje w Rumah Cemara Center w Bandungu, wyjątkowym ośrodku pomocy społecznej dla nosicieli HIV, chorych na AIDS i ich rodzin. Używając narzędzi sztuki, działa z innymi członkami centrum przeciwko wykluczaniu i stygmatyzowaniu tej grupy społecznej.
Vincent Rumahloine odwiedzi Warszawę w grudniu 2017 i przeprowadzi działania z uczestnikami Intervalo-Escola i publicznością.

Vincent Rumahloine (Indonezja)

Posługuje się fotografią, wideo i wystawą. Ukończył Wydział Sztuk Pięknych w Bandung Institute of Technology (2009). Do 2014 roku pracował jako nauczyciel sztuki w szkole średniej, a to doświadczenie pozwoliło mu wypracować przyszłe metody interakcji z różnymi społecznościami. Od 2011 roku jest zaangażowany w pracę socjalną jako wolontariusz w różnych organizacjach działających w Bandungu, m.in. Rumah Cemara Center – ośrodek leczenia HIV i uzależnienia od narkotyków – oraz w działania przeciwko wykluczeniom. Są to doświadczenia fundujące dla jego praktyki artystycznej.

Centrum Rumah Cemara (Indonezja)

Zostało założone w Bandung w 2003 przez pięciu byłych narkomanów. Celem tej organizacji społecznej jest poprawienie jakości życia ludzi z HIV-AIDS, osób zażywających narkotyki, a także innych grup marginesu dzięki metodzie grup wzajemnego wsparcia. Marzeniem Rumah Cemara jest Indonezja bez piętnowania i dyskryminacji, stąd organizacja wkrótce zacznie brać udział w krajowych programach leczenia AIDS i kontroli narkomanii oraz tworzenia polityki na rzecz przestrzegania praw człowieka. Od 2011 centrum Rumah Cemara zaczęło wykorzystywać warsztaty piłkarskie, a później również bokserskie w swoim programie rozwoju sportowego i otworzyło biuro dla ludzi. W 2013 członkowie zainicjowali “Indonesia Tanpa Stigma” – swoją kampanię ogólnokrajową. Z pomocą nowych przyjaciół zorganizowali festiwal sportowy pod hasłem Solidarity Run (Bieg Solidarności) i z okazji swojego dziesięciolecia zaczęli także współpracę z artystami.