Kancil Crossing the Street, 2013
wideo 1’46’’
Trash Ball, 2013
wideo 5’06’’

Ahmett i Salina stosują strategię polegająca na krzyżowaniu elementów i systemów z różnych porządków ustalanych przez lokalne władze w miejscach, w których żyją społeczności, z jakimi pracują artyści. Stosują oni taktyki uprzejmości w negocjacjach, lecz jednocześnie działają subwersywnie. W ich praktykach nie ma ustalonej formuły, a swoją metodologię starają się zdefiniować poprzez proces twórczy i stawianie czoła niepewnej i pełnej niespodzianek sytuacji. Prowadzili warsztaty architektury i poor design w dzielnicy kampungów (osiedli o niskim statusie społeczno-ekonomicznym), a także współprowadzili długoletni projekt upowszechniający świadomość zużywania zasobów energetycznych w kraju, którego wielosetmilionowa populacja przemieszcza się głównie na skuterach i w dużych samochodach. Pierwszy z pokazywanych filmów, Kancil Crossing the Street, to ironiczna praca komentująca intensywność przestrzeni publicznej i jej zdominowanie przez prywatne środki transportu; została zainspirowana lokalną ludową historyjką o mądrym kanczylu (Tragulus), który przemierzył rzekę, skacząc po grzbietach krokodyli.
Trash Ball z kolei to proste ćwiczenie konceptualne. Przepis: zrób kulę z plastikowych śmieci, sprawiaj, by była wciąż większa i większa, by rosła jak kula śniegowa. Po roku, gdy będzie już naprawdę duża, umieść ją w ruchu ulicznym. Pierwsza taka kula powstała w 2012 roku w kampungu w Pejaten w południowej Dżakarcie, zrobiona przez artystów i dzieci z sąsiedztwa, które pomagały zbierać śmieci. Druga, zrealizowana w 2013 roku w tej samej lokacji, powstawała przy crowdfundingowym wsparciu mieszkańców dzielnicy. Z ulicy zniknęła po dwóch dniach. Nie wiadomo, czy usunęły ją służby porządkowe, czy też przywłaszczył sobie jakiś kolekcjoner sztuki.

Irwan Ahmett i Tita Salina (Indonezja)

Irwan Ahmett, artysta interdyscyplinarny, pracuje na styku sztuki i designu. Od 2003 wraz z Titą Saliną prowadzi Ahmett Salina Studio w Dżakarcie. Tita Salina wypowiada się przez rozbudowane, narracyjne performanse i wideo. Sięga po tematy ważne, globalne i lokalne zarazem, od gentryfikacji miast po zanieczyszczenie środowiska. Przekształca dokumentalne materiały filmowe w rozbudowane epickie panoramy. Artyści od kilkunastu lat wspólnie pracują nad długoterminowymi projektami w lokalnych społecznościach w Indonezji, tworząc filmy dokumentalne, prowadząc serie warsztatów i działań interwencyjnych, zmieniają lokalną rzeczywistość na lepsze i hamują drapieżną, podległą prawom rynku kapitalizację i transformację miejsc. Pracowali m.in. w dzielnicy prostytucji w północnej Dżakarcie, gdzie przeprowadzili wizualną kampanię społeczną dotyczącą antykoncepcji; prowadzili warsztaty architektoniczne i poor-design w dzielnicy kampungów (osiedli o niskim statusie społeczno-ekonomicznym), a także współprowadzili długoletni projekt upowszechniający świadomość zużywania zasobów energetycznych w kraju, którego wielosetmilionowa populacja przemieszcza się głównie na skuterach i w dużych samochodach. W ostatnich latach, zapraszając do współpracy kilkunastu młodych twórców i projektantów, utworzyli nieformalną wspólnotę, zespół projektowy.