Computer Lars
Computer Lars to kolektyw artystyczny z siedzibą w Aarhus, założony przez Askera Brylda Staunæsa, Benjamina Asgera Kroga Møllera i Marcela Prousta, łączący badania artystyczne oparte na sztucznej inteligencji z eksperymentami anty-politycznymi. Kolektyw znany na świecie z powstałej z jego inicjatywy Synthetic Party (Partii Syntetycznej) —prowokacji artystycznej na temat demokracji algorytmicznej cytowanej przez globalną burżuazję przez VICE, Le Figaro, Al Jazeera i TRT World.Zajmuje się sztuką współczesną, teorią polityczną i spekulatywnymi obliczeniami. Ich praktyka rozwija się także w środowisku akademickim:Asker Bryld Staunæs, to doktorant finansowany przez Novo Nordisk, który zajmuje się badaniami artystycznymi w Kunsthal Aarhus i na Uniwersytecie w Aarhus. Publikował w AI & Society, Editorial Concreta, APRJA, a także,wspólnie z Krogiem Møllerem i teoretykiem Tobiasem Diasem, w Monsieur Antipyrine, e-flux, critical reports i innych.
Computer Lars występował w różnych wcieleniach na wielu platformach,w tym The Synthetic Summit w Kunsthal Aarhus (2025), 8. Salon w Hamburgu (2025) oraz na KP Spring (2023) wraz z Hic Rhodos, Hic Salta - prezentowanymi w ramach Institut for Emancipationsvidenskab; jako zwycięzcy KP Digital (2022) za inspirowane Marcelem Proustem kłącze obrazu AI Computer Lars; oraz na wystawie dyplomowej Kroga Møllera w 2024 roku w Jutland Art Academy, Feathers, Borrowed. Poza tym Organ of the Autonomous Sciences zorganizował Disputations on Computer Lars' Spectacle (2023) w ukrytej średniowiecznej piwnicy pod Jutlandzką Akademią Sztuki. Ich szersze projekty oparte na współpracy z Institut for Emancipationsvidenskab i Spanien19c także zostały docenione, m.in. nagrodą od Duńskiej Fundacji Sztuki.
Pracując w ramach projektów wystawowych z wirtualnymi politykami o globalnym zasięgu, Computer Lars rozszerzył swoją aktywność w kierunku działań kuratorskich, integrując badania doktoranckie Staunæsa z międzynarodowym przedsięwzięciem grupowym, które przekształca demokrację w infrastrukturę typu open source. Zamieniając galerie sztuki w parlament z wieloma uczestnikami — gromadzący wirtualnych polityków z całego świata i międzynarodowe partie zajmujące się sztuczną inteligencją — kolektyw zaprasza zwiedzających do hakowania, rozwidlania i reinterpretowania demokracji, formułując szerszy syntetyzm, który ideologizuje sposób, w jaki sztuczna inteligencja przejęła, a może powinna przejąć, sferę polityczną, a także w jaki sposób sama demokracja trwa jako zmienne dzieło sztuki.