07/03/2022
pokaz filmu i dyskusja
Okno na podwórze
Spotkanie klubu filmowego {OD–JAZD}
-
Okno na podwórze
-
[Rear Window], reż. Alfred Hitchcock, USA 1954, 118’
-
- Fotograf łamie nogę i zostaje przykuty do inwalidzkiego wózka. By zabić nudę, zaczyna obserwować życie sąsiadów z okna swego mieszkania. Pewnego razu jest świadkiem bardzo niepokojącego wydarzenia, podejrzewa, że w mieszkaniu jednego z sąsiadów dokonano morderstwa. Przy pomocy swej przyjaciółki rozpoczyna śledztwo, które doprowadzi do jednego z najbardziej emocjonujących zakończeń w historii kina.
- Alfred Hitchcock, arcymistrz gatunku w jednym ze swoich najlepszych filmów. W stosunkowo skromnej inscenizacji pokazuje, co w jego kinie najważniejsze: napięcie, które współtworzy gorączkowa praca naszej wyobraźni. Mamy tu sensacyjną intrygę i modelowo skonstruowane suspensy. Do tego autotematyczną refleksję nad istotą kina jako narzędzia do podglądania rzeczywistości. Przejmujące kreacje Jamesa Stewarta i Grace Kelly, największych gwiazd epoki kina klasycznego, sprawiają, że Okno na podwórze to obowiązkowa pozycja każdego kinomana.
- Czym w kontekście teorii filmu jest skopofilia?
- Dlaczego filmy Hitchcocka zrewolucjonizowały pojęcia filmowego dreszczowca?
- Na czym polega autotematyzm Okna na podwórze?
- Na te i wiele innych pytań spróbujemy odpowiedzieć wspólnie z ekspertem naszego klubu, Piotrem Szubrą. Zapraszamy na seans oraz dyskusję, podczas której będziecie mogli zadawać pytania i dzielić się swoimi pomysłami na interpretację filmu. O czym według Was jest Okno na podwórze? Chcemy poznać Waszą opinię!
- Piotr Szubra
- absolwent filmoznawstwa i wiedzy o nowych mediach w Instytucie Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego, obecnie student II roku reżyserii w Szkole Filmowej im. Krzysztofa Kieślowskiego Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Miłośnik i znawca kina amerykańskiego. Zapatrzony w swojego mistrza Martina Scorsese, podobnie jak on, stara się łączyć w swojej filmowej działalności perspektywę kinofila, popularyzatora i historyka kina z twórczością artystyczną, głęboko wierząc w nierozerwalny związek teorii i praktyki, które niestety coraz częściej pozostają obojętne wobec siebie, ale tak naprawdę mogą (i powinny) wzajemnie się dopełniać.
