Sztuka i polityka tożsamości
Spotkanie z Rosie Kay, Alastairem Donaldem i Bronisławem Wildsteinem
Alastair Donald
jest zastępcą dyrektora Akademii Idei [Academy of Ideas] i współzałożycielem Festiwalu Bitwy Idei [Battle of Ideas Festival] Jest również sekretarzem organizacji charytatywnej boi i organizatorem corocznej rezydencji edukacyjnej dla młodzieży, Living Freedom. Był zastępcą dyrektora Projektu Miasta Przyszłości [Future Cities Project], w ramach którego organizował Salon Miast Przyszłości [Future Cities Salon], oraz współorganizatorem Letniej Krytycznej Szkoły Architektury i Projektowania [Critical Subjects Architecture and Design Summer School].
W latach 2012–2016 Alastair pracował w British Council jako kierownik programu architektonicznego i dyrektorem ds. wystaw architektury i designu oraz projektów, w tym pawilonu brytyjskiego na Biennale Architektury w Wenecji.
Alastair jest pisarzem, badaczem naukowym i redaktorem. Felietonista „The Times” Matt Ridley opisał jego współredagowaną kolekcję Lure of the City [Pokusa miast] jako „trzeźwą wizję miast”. Kolekcja esejów pt. The Future of Community: Reports of a Death Greatly Exagaggerted [Przyszłość wspólnoty: grubo przesadzone doniesienia o śmierci] (Pluto Press 2008), która współredagował, została okrzyknięta „sygnałem ostrzegawczym dla [osób] zaangażowanych w tworzenie zrównoważonych społeczności”. Alastair pisał dla „Blueprint”, „Architectural Review”, „Culture Wars”, „The Guardian” oraz „The Independent”. Jest współautorem manifestu Towards a New Humanism in Architecture [W stronę nowego humanizmu w architekturze], który znalazł się w kolekcji 100 Manifestów Artystycznych wydawnictwa Penguin Classics [Penguin Classics 100 Artists’ Manifestos].
Rosie Kay
urodzona w Szkocji, jest związana z tańcem od dzieciństwa. Szkoliła się w London Contemporary Dance School [Londyńskiej Szkole Tańca Współczesnego], którą ukończyła w 1998 roku. Następnie, Kay rozpoczęła karierę tancerki w Polsce, Francji, Niemczech i USA. Powróciła do Wielkiej Brytanii w 2003 roku, gdzie założyła Rosie Kay Dance Company (2004–2021). Obecnie planuje kolejny etap swojej kariery.
Do dotychczasowych osiągnięć Kay należy współczesna adaptacja scenograficzna Romeo + Julia (2021). Do występów na scenie powróciła trasą Absolute Solo II [Absolutne solo II] w 2021 roku z trzema solówkami tańczonymi przez Kay. Jej występ pt. Adult Female Dancer [Dorosła tancerka] został uznany przez „The Observer” za jedną z najważniejszych prac tanecznych 2021 roku [Top 5 Dance Works of 2021]. Kay jest dobrze znana z wielokrotnie nagradzanego spektaklu pt. 5 Soldiers [5 Żołnierzy] opartego na intensywnym doświadczeniu czasu spędzonego w barakach armii brytyjskiej i jego późniejszego rozwinięcia, 10 Soldiers [10 Żołnierzy] (2019). Spektakle Kay były wystawiane w Sadlers Wells, Birmingham REP, Norwich Theatre Royal, Salisbury Playhouse oraz w teatrach w Europie i USA.
Rosie Kay’s Fantasia [Fantazja Rosie Kay], czysto taneczny spektakl poświęcony tematowi piękna, znalazł się w dziesiątce najlepszych przedstawień tanecznych 2019 roku gazety „The Guardian” [Top 10 Dance of 2019]. MK ultra (2017) to praca o teorii spiskowej i pop, stworzona z udziałem związanego z BBC filmowca, Adama Curtisa. Inne prace Kay to m.in.: Motel (2016), we współpracy z duetem artystek wizualnych Huntley Muir; Sluts of Possession [Dziwki opętania] (2013) na podstawie materiałów archiwalnych Muzeum Pitt Rivers, Oxford; There is Hope [Jest nadzieja] (2012) poświęcony religii; Double Points: K [Podwójne punkty: K] (2008) we współpracy z Emio Greco| PC oraz Asylum [Azyl] (2005) na podstawie wywiadów z osobami ubiegającymi się o azyl. Kay stworzyła choreografię do ceremonii Commonwealth Games Handover (2018), którą obejrzało na żywo ponad 1 miliard osób na całym świecie i pracowała jako choreografka przy produkcji filmu Sunshine on Leith (2013). Kay była pierwszą choreografką artystką-rezydentką Leverhulme w Szkole Anthropologii Universytetu w Oxfordzie (2013). Otrzymała nagrodę Best Independent Company nominację Best Choreography na National Dance Awards (2015); była nominowana do nagrody Best Independent Company w latach 2012 i 2017; otrzymała nagrodę Royal Society for Public Health za wsparcie społeczności wojskowych oraz nagrodę Bonnie Bird New Choreography.
Kay zrezygnowała z prowadzenia grupy, którą założyła – Rosie Kay Dance Company. Było to wynikiem konstruktywnego zwolnienia i dyskryminacji z powodu wyrażenia swoich przekonań podczas prywatnej kolacji z członkami zespołu. Sprawa została dwukrotnie badana przez zarząd. Ostatecznie, Kay straciła pełne zaufanie do dyrekcji i zrezygnowała z pracy, a następnie udzieliła wywiadu Janice Turner w „The Times” i opublikowała swoją wersję wydarzeń na stronie UnHerd.
Bronisław Wildstein
urodził się w 1952 r. w Olsztynie. Pisarz, dziennikarz, publicysta, twórca programów telewizyjnych. Absolwent polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W latach 70. i 80. XX w. był działaczem opozycji antykomunistycznej (m.in. współpracował z KOR, był współzałożycielem Studenckiego Komitetu Solidarności, Niezależnego Zrzeszenia Studentów i NSZZ Solidarność w Krakowie). Był współzałożycielem i redaktorem naczelnym wydawanego w Paryżu miesięcznika „Kontakt” (1982–1987). Publikował w prasie emigracyjnej i podziemnej, był też korespondentem Radia Wolna Europa.
W latach 90. XX w. był m.in. dyrektorem Radia Kraków, sekretarzem redakcji dziennika „Życie Warszawy” i zastępcą redaktora naczelnego dziennika „Życie”. Pełnił funkcję prezesa zarządu Telewizji Polskiej w latach 2006–2007, a następnie był twórcą i redaktorem naczelnym Telewizji Republika (2013–2014). Publikował w wielu pismach, obecnie jest publicystą tygodnika „Sieci”, od 2017 r. współprowadzi program O co chodzi w TVP Info. Autor siedmiu powieści, trzech zbiorów opowiadań oraz dziewięciu tomów esejów. Za debiut Jak woda (1989) otrzymał Nagrodę Fundacji im. Kościelskich, a za Dolinę nicości (2008) Nagrodę Literacką im. Józefa Mackiewicza. Jest członkiem Kolegium IPN. Odznaczony m.in. Orderem Orła Białego i nagrodą im. Lecha Kaczyńskiego.
Manick Govinda
jest niezależnym pisarzem, mentorem artystów, wykładowcą, kuratorem i konsultantem artystycznym. Publikował m.in. w „The Critic”, „Index on Censorship”, „Arts Professional”, „Open Democracy” i „Spiked”. Wraz z Agnieszką Kołek jest współkuratorem cyklu publicznych dyskusji i rozmów „Napięcia kulturowe” w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski. Określa siebie jako eklektyka otwartego na różne idee i myśli, również na nierozwiązane sprzeczności. W 2019 roku za swe krytyczne komentarze i dowcipy na temat gender oraz głośną krytykę Unii Europejskiej został poddany ostracyzmowi przez wiele brytyjskich instytucji artystycznych.
Agnieszka Kolek
jest artystką, kuratorką i współzałożycielką londyńskiego Passion for Freedom Art Festival. Wspierając artystów, którym uniemożliwia się wystawianie ich prac, obnaża milczenie wielu i podważa dobre samopoczucie lokatorów „bezpiecznych przestrzeni”. Przeżyła atak terrorystyczny w Kopenhadze w 2015 roku. Po zamachu kontynuowała spotkanie na temat sztuki i bluźnierstwa, mówiąc: „Oni nie tylko chcą nas zabić. Chcą też, żebyśmy przestali rozmawiać i właśnie dlatego powinniśmy kontynuować”.
