„Tak naprawdę to jest cykl o śmierci ” – deklaruje Wojtek Wilczyk, zapytany o temat swojego cyklu Życie po życiu. Jeśli zdjęcia części lub całości karoserii samochodów zamienionych po zakończeniu eksploatacji w przydrożne reklamy, kwietniki i dekoracje zachęcają nas do kontemplacji przemijania i ulotności egzystencji, to czynią to w sposób neutralny emocjonalnie. Tworzona przez Wilczyka dokumentacja rozpadu materialnej rzeczywistości przypomina w o wiele większym stopniu medyczny atlas przedstawiający wariacje i kolejne etapy rozwoju choroby, niż charakterystyczną dla mediów pogoń za sensacyjną i spektakularną, a przez to wyjątkową śmiercią. Do atlasu projekt Wilczyka zbliża również oszczędność środków formalnych: prosty, kwadratowy kadr, centralna kompozycja, zero inscenizacji, manipulacji. Wycofanie podmiotu artystycznego i oddanie pola fotografowanej rzeczywistości wyróżnia Życie po życiu spośród wielu patetycznych prób zwizualizowania śmierci. Paradoksalnie, dokumentalnej wzniosłości pomaga również użycie koloru, oczywista nowość w porównaniu z poprzednimi seriami fotograficznymi Wilczyka (Z okna, Czarno-biały Śląsk, Postindustrial). Przyciągający uwagę, często agresywny i uwodzicielski – jak to w przydrożnej reklamie – kolor zgodnie z przeczuciami mistrzów fotografii artystycznej odziera fotografowaną rzeczywistość z artystycznej, sentymentalnej w gruncie rzeczy aury. Katalog towarzyszył wystawie Wojciecha Wilczyka prezentowanej w Centrum Sztuki Współczesnej w 2007 roku.
