Sztuka z perspektywy...
Adam Garnek oprowadza po swojej wystawie Świetlistość stali. Maszyny, Ekrany, Instrumenty
Zapraszamy na oprowadzanie po ekspozycji Świetlistość stali. Maszyny, ekrany, instrumenty. O pracach prezentowanych na wystawie opowie ich autor Adam Garnek.
Adam Garnek studiował rzeźbę w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu, którą ukończył w 1988 roku w klasie prof. Jana Berdyszaka. Tworzy obiekty inspirowane dadaizmem/fluxusem, nawiązujące do echomobili Alexandra Caldera czy maszyn Jeana Tinguely'ego. W swoich pracach Garnek łączy swoją twórczą wyobraźnię z pomysłowością konstruktora i wyraźnym poczuciem absurdu. Jego interaktywne formy rzeźbiarskie są odzwierciedleniem jego zainteresowania codzienną ludzką aktywnością. Samodzielnie tworzy unikalne maszyny, instrumenty i urządzenia, wykorzystując głównie stal jako główny materiał. Na wcześniejszych etapach swojej kariery włączał również elementy pochodzące z odzyskanych urządzeń mechanicznych.
O wystawie:
Inspiracją dla prac Adama Garnka jest chęć stworzenia konkretnej sytuacji, w której jego ruchome obiekty służą jedynie jako elementy, a nie same w sobie jako cele, z których każdy ma ściśle określoną rolę lub zadanie. Ich funkcja ujawnia się poprzez interakcję z widzem. Paradoksalnie jednak ich działanie jest całkowicie niepraktyczne. Maszyny w żaden sposób nie pomagają użytkownikowi, a wręcz przeciwnie, komplikują i utrudniają zadania, do których zostały zaprojektowane. Wśród dzieł Garnka znajdują się osobliwe pojazdy napędzane ludzkimi mięśniami, które spowalniają ruch do absurdu; niezwykłe quasi-praktyczne maszyny, których jedynym celem jest samogeneracja; oraz złożone urządzenia do transportu przedmiotów, których obsługa wymaga więcej czasu i wysiłku niż proste przesuwanie obiektu ręcznie. Tworzy również maszyny do rysowania na piasku lub papierze, których aktywacja wymaga obrotu ciężkich rękawów. W tym kontekście nie liczy się efekt, ale akt angażowania się w obiekty i ich aktywowania przez widzów.
Więcej
W ramach cyklu {Sztuka z perspektywy...} każdą wystawę można obejrzeć wiele razy – za każdym razem z innej perspektywy: kuratora, artysty, edukatora, wolontariusza pomagającego przy realizacji wystawy, architekta, psychologa, dziennikarza, choreografa, językoznawcy i wielu innych. Perspektyw może być nieskończona ilość, a jedynym ograniczeniem jest czas trwania wystawy.
