Kino postludzkie: zestaw 2. Psy i koty (czytają Derridę) – Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski

Lily czyta Derridę: psi wideoesej

• Lily to ślepnąca suczka, która kiedyś była bezdomna, ale odkąd znalazła opiekę, lubi dużo czytać i ma wiele przemyśleń na temat relacji zwierzęta – ludzie i zwierzęta – nie-ludzie. Szczególnie po tym, gdy wpadł jej w łapy jeden z fundamentalnych dla animal studies tekstów, Zwierzę, którym więc jestem (dalej idąc śladem) Jacques’a Derridy. 
• Film prezentowany dzięki uprzejmości artystki © Kathy High

Kocia kamera

• Zabawny i lekki film o kocie fotografie, a zarazem próba ukazania zwierzęcej perspektywy filmowej w najprostszy i techniczny sposób. Para przygarnia kota z ulicy, jest jednak ciekawa, co ten porabia całymi dniami, gdy nie ma go w domu. W tym celu sprawiają mu, specjalnie skonstruowany, miniaturowy aparat fotograficzny przymocowany do obroży.  

Psie lata 

• Nakręcony oraz zmontowany kamerą super 8 mm hołd dla awangardy filmowej w dowcipnej, ale i wzruszającej formie, mówi o ludzko-psich relacjach.

Kot słucha muzyki 

• Filmowe haiku. Kot – główny artystyczny fetysz Chrisa Markera, mistrza eseju filmowego i kina politycznie zaangażowanego, słucha prostej muzyki, jednocześnie – kocim sposobem – leżąc i grając na keyboardzie. Wpisany zostaje w szereg kulturowych znaczeń, ale skutecznie się im opiera. 

El Gringo

• W filmie Francisa Alÿsa kamera to intruz, przed którym obroną jest sfora psów. To także nieskuteczna tarcza przed nimi. Praca Alÿsa to polityczna metafora, która także kompromituje pomysł udawania psiej perspektywy w kinie oraz filmu jako narzędzia międzygatunkowego porozumienia. 
• Film prezentowany dzięki uprzejmości artysty © Francis Alÿs

Prywatne życie kota

• Historycznie jednym z ważniejszych i najbardziej znanych filmów eksperymentalnych poświęconych zwierzętom jest Prywatne życie kota Alexandra Hammida i Mai Deren – ikon i pionierów amerykańskiej awangardy filmowej. W tym niemym, czarno-białym obrazie jesteśmy świadkami ważnych scen z życia kociej rodziny – od momentu, kiedy Ona i On poznają się i zakochują w sobie, do narodzin kociąt i troskliwej opieki nad nimi. Narracja obejmuje więc ludzkie sprawy i wielkie emocje. To, co w nim awangardowe, to zupełny brak człowieka.  

Nieskończone pocałunki

• Codziennie rano przez lata koty budziły artystkę pocałunkami w twarz. Film z 2008 roku to montaż autoportretów dokumentujących te poranne rytuały i jednocześnie wyraz międzygatunkowej cielesnej bliskości. 
• Film pochodzi z Kolekcji Dolnośląskiego Towarzystwa Sztuk Pięknych.