Paola Bianchi
Duplica
„Pierwotny pomysł był pragnieniem sprawdzenia świata cienia i światła przy użyciu tylko ciała, mojego własnego ciała. Chciałam wniknąć w ciebie, to czarne ciało poza ciałem, projekcją nas samych (...). Niemy dialog, czasami też głuchy, między ciałem a jego obrazem. Podróż ciała, jego cienia, trajektoria rozpadu cienia i upadku ciała w nagą, odsłoniętą przestrzeń; zawieszone w czystym czasie, na zewnątrz doczesności.
Pozwoliłam, aby uczucie niepewności towarzyszyło mi przez znaczną część pracy. To było pierwszy raz, kiedy porzuciłam przeświadczenie o posiadaniu apriorycznego sensu narzuconego przez wcześniej napisaną dramaturgię. Stworzyłam dramaturgię, poprzez możliwości oferowane mi przez wgłębianie się w cień. światło na ciele, cień ciała.
Od początku prześladowało mnie zdanie: „Nie znam tej materii”, razem z decyzją: czerń. Każde przejście jest zmiana stanu ciała, zmianą spokoju ciała i tego, co wyzwala się w trakcie ruchu, w trakcie zastoju. Wchodzą w przestrzeń która mnie odsłania – to wychodzenie. Wchodzą w przestrzeń, która mnie chroni i nie mogą, powiedzieć czy jest to wejście czy wyjście. Zawstydzenie przejścia. Trudność. Świat cieni cię chroni. Kurtyna, która oddziela akcję od spojrzenia, broni. Zmienia sens pozostawania na scenie.”
- „(...) Cienie i wszystkie efekty są wykreowane przez ciało. Nie ma tu innych przedmiotów. Pracowałam przez odejmowanie środków (wyrazu). Ciało i światło. światło na ciele, cień rzucany przez ciało. Stąd bierze początek ta praca.”
- Fragment wywiadu Paoli Bianchi dla Marca Schiavoniego opublikowany w portalu www.digicult.it
Duplica była pokazywana między innymi podczas: MILANoLTRE w Mediolanie (2010), INCANTI w Turynie (2010), DaTo Danza in Toscana – Sesto Fiorentino we Florencji (2010), PIM/OFF w Mediolanie (2010/2011), Teatri di Vetro 5 w Rzymie (2011), Il Giardino delle Esperidi w Campsirago (Lecco) (2011).
