spektakl
Piazza Figure Due
„Przestrzeń w Piazza Figure Due (…) została podzielona na dwie strefy – w pierwszej dwóch mężczyzn wykonuje taneczny układ, w drugiej – na wielkich ekranach wyświetlane są prace wideo zrealizowane przez Nicolę Leghissa. Publiczność śledzi ruch na scenie równocześnie w trzech wymiarach – obserwując żywych tancerzy, ich cienie oraz ich sfilmowane postacie, poruszające się w postindustrialnym krajobrazie zagłębia Ruhry, wśród wzgórz powstałych z rekultywowanych hałd. Wielka samotność skazanych na siebie, bezdomnych mężczyzn, połączonych w jeden, pulsujący, połączony na chwilę organizm.” Piotr Piber, Na rozdrożu, Didaskalia nr. 64, grudzień 2004.
