Ania Nowak
Czy można umrzeć na złamane serce?
W Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski można oglądać wystawę Ani Nowak Czy można umrzeć na złamane serce? To projekt, w którym autorka poddaje refleksji skomplikowaną relację ciała, psychiki i środowiska, przyglądając się trudnym do wyjaśnienia współczesnym schorzeniom. Składa się na nią wideoperformans zrealizowany w Ogrodzie Botanicznym Polskiej Akademii Nauk w Powsinie oraz performans, który zaprezentowany zostanie w Project Roomie 1 września.
Artystkę interesuje choroba jako stan, w którym nieustannie negocjowana jest granica między normą i patologią, a sama tożsamość pacjentek ulega zapaleniu. Kluczowa jest tutaj rola języka używanego do opisu horroru ciała oraz związek choroby i czasu.
Projekt Ani Nowak to fantazja o tropikalnym krajobrazie trawionym gorączką niewiadomego pochodzenia. Wystawę zamieszkują dwie papużki Agapornis, które przez cały czas trwania projektu będą pod opieką pani Agnieszki Kłos, jednej z pracownic U–jazdowskiego. Ptaki te, w języku polskim zwyczajowo nazywane nierozłączkami, słyną z tworzenia trwałych monogamicznych związków. Wbrew obiegowej opinii po śmierci jednego z partnerów drugi wcale nie umiera z tęsknoty, lecz może wejść w nowe relacje z innym przedstawicielem swojego gatunku.
Wystawa Czy można umrzeć na złamane serce? jest czwartą tegoroczną odsłoną Project Roomu. W ramach tego cyklu w U–jazdowskim prezentowana jest twórczość polskich artystów młodego pokolenia. Wszystkie wystawy są przygotowywane specjalnie dla tej przestrzeni i mają charakter premierowy. W tym roku zaprezentowano już projekty Grzegorza Stefańskiego, Marii Toboły i Weroniki Gęsickiej. Teraz pokazywana jest wystawa Ani Nowak, a do końca roku zostaną jeszcze zaprezentowane projekty Karoliny Mełnickiej i Karoliny Babińskiej. Spośród wszystkich tegorocznych projektów międzynarodowe jury wybierze dwie najlepsze wystawy i nagrodzi je I Nagrodą w wysokości 20.000 zł i II Nagrodą – 10.000 zł. Laureatów poznamy w styczniu 2019 roku.
- Ania Nowak
- (ur. 1983) pracuje w obszarze szeroko rozumianej choreografii. Tworzy solowe i kolektywne prace badające napięcia języka oraz niedopowiedzenia i przeobrażenia ciała. Prowadzi research dotyczący miłości jako strategii generowania wiedzy (http://technologiesoflove.tumblr.com), w którego ramach bada ekonomie afektywne, niestabilne struktury troski oraz podejmuje próbę redefiniowania zmysłowości. Jej prace prezentowane były m.in. w Sophiensaele i Akademie der Künste w Berlinie, Nowym Teatrze, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski i Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Art Stations Foundation w Poznaniu, National Center of Dance w Bukareszcie i Arts Santa Mònica w Barcelonie. Ukończyła studia choreograficzne w HZT Berlin. Mieszka i pracuje w Berlinie.
