Otwarte pracownie Wspólne pole – Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski

17 czerwca 2024 roku spotkałam Skarpę, moją nową, geomorfologiczną przyjaciółkę. Czytałam w książce, że zapisane są w niej warstwami osadów polodowcowych rytmy falowania lądolodu skandynawskiego. Intryguje mnie jej pamięć.  

Teraz spotykamy się niemal codziennie. 

Wychodzę z Laboratorium, idę w prawo i prosto przed siebie. Przeskakuję przez barierkę, idę trochę w dół Skarpą i zatrzymuję się. Widzą mnie tylko połacie nawłoci, pokrzyw i foliofagi siedzące na ich liściach. Zdejmuję buty. Prawą stopą zaczynam grzebać w trawie. Wyrywam źdźbła, docieram do ziemi. Gleba jest pulchna zalegającym rozkładem, dlatego łatwo się zapaść. Staram się nie naruszyć korzeni maleńkiego klonu, który być może kiedyś będzie wielkim drzewem.  

Kopię mały dołek, który stopniowo powiększam. Wszystko z zamkniętymi oczami. Kopię dalej. Stoję już w dole, ziemia sięga mi do kolan. Po udzie chodzą mi stonogi i prosionki – chyba zaburzyłam niechcący ich zgromadzenie. Jedna do drugiej mówi zaklęcie. Nagle zapadam się pod ziemię. Myślę, że jestem przynajmniej 12 metrów poniżej miejsca, w którym zaczęłam kopać.  

Czuję woń zalegającej próchnicy, zapach leczniczych ziół, które porastały okolice szpitala. Zaciągam się i czuję, jak rozchodzi się po całym moim ciele. Czuję skały, okrągłe kamienie, jeden na drugim. Dziś dołączyłam do nich ja w pozycji na wpół leżącej. Znajduję komfort w oplatających moje ciało sznurach grzybniowych, korzeniach czarnego bzu i pokrzywy. Kamienny szept świdruje w moich kanalikach słuchowych. Szczątki w skalnych porach, zawleczone z dalekiej Skandynawii migoczą swoją obecnością.   

Nie próbuję się stąd wydostać. Zostaję na dłużej. 

Julia Ciunowicz, Zuzanna Szymłowska, Ewelina Węgiel