Christoph Draeger (Szwajcaria)
Christoph Draeger
nowojorski artysta urodzony w Szwajcarii, podczas trzymiesięcznego pobytu w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski pracował nad trzecią częścią filmowej trylogii The End of Remake. Przedmiotem twórczych, ironicznych, ale i sentymentalnych rekonstrukcji jest w niej rewolucja kulturalna lat 60.
Epizod warszawski dokumentuje całą serię zdarzeń inspirowanych przez Draegera w jego dążeniu do rozpoznania przestrzeni, w których etos, historia, cała sfera znaków rozpoznawczych hipisowskiej rewolty styka się z lokalnością kontekstu działania artysty. Punktem wyjścia jest tu niewątpliwie fascynacja Draegera epoką jego własnych narodzin, zjawiskami, których skutki odczuwamy do dziś. Osnową projektu realizowanego w Warszawie było kalifornijskie „lato miłości” 1967 roku, punkt kulminacyjny ruchu hipisowskiego. 40 lat później Draeger zaproponował warszawskie lato miłości za żelazną kurtyną. Z grupą zaproszonych do udziału w projekcie aktorów-amatorów odtwarzał realne i fikcyjne wydarzenia związane z „latem miłości”: koncert psychodeliczny, sit-iny, sceny z filmu Antonioniego Powiększenie, karawany kontrkultury łodzią po Wiśle i małym fiatem do Broku.
Praca Draegera wykorzystywała swoiste zakrzywienie czasoprzestrzenne, co podkreślały wydarzenia otwarte dla szerokiej publiczności: odtworzenie demonstracji Make love not war odbyło się 15 sierpnia, w Dzień Wojska Polskiego; na festiwalu-pikniku The OpenEGG przed Zamkiem Ujazdowskim grały współczesne warszawskie zespoły, działał pchli targ, organiczny grill i kramy z wegetariańskim jedzeniem. Równocześnie artysta prowadził kwerendę archiwalną i spotykał się z uczestnikami polskich wydarzeń lat 60-tych, szukając śladów tego, w jaki sposób ideały kontrkultury przenikały za żelazną kurtynę, ale również, jakie były swoiste dla tutejszej sytuacji społeczno-politycznej korzenie ruchu studenckiego i anty-autorytarnych działań. W projekcie równie ważne były te aspekty „lata miłości”, które pojawiły się w komunistycznym kraju, jak te, które nie miały szansy zaistnieć. Pomiędzy możliwymi i „brakującymi” elementami tej historii otwierała się przestrzeń krytycznego i ironicznego komentarza do aktualnego socjopolitycznego klimatu w Polsce.
Efektem owej surrealistycznej inscenizacji (spóźnionej o czas trwania życia artysty) pół-realnego, pół-fikcyjnego hipisowskiego i protestacyjnego ruchu w Warszawie lat sześćdziesiątych jest praca wideo zatytułowana Tropolicalia. W jej realizacji Christoph Draeger współpracował z Heidrun Holzfeind, artystką i reżyserką filmów dokumentalnych, która w swoich pracach podejmowała temat wydarzeń roku 1968 w Meksyku.
- Kuratorki
- Marianna Dobkowska, Ika Sienkiewicz-Nowacka
