Daniel Godinez Nivón i Krisztián Gábor Török o Re–Directing: East 2020
- Daniel Godínez Nivon (DGN): Mierzymy się z bardzo skomplikowanym czasem, który musi umocnić kreatywną współpracę i położyć podwaliny pod nowe więzi. To wyzwanie, z którego mogą wyłonić się nowe sposoby budowania bliskości i zaufania. To w przestrzeni snów odnaleźliśmy miejsce dla intymności i okazywania innym zaufania – to więź, co do której mamy nadzieję, że znajdzie oddźwięk u pozostałych uczestników rezydencji.
- Zastanawiamy się, w jaki sposób sny mogą być współdzielone przez osoby znajdujące się w różnych częściach świata. Jak na odległość wytworzyć porozumienie i współdziałanie pozwalające zagłębić się w marzenie czy sen? Konsekwencją snów było samo to, że na początku czerwca 2019 spotkaliśmy się z Krisztiánem w Glasgow, gdzie zaczęliśmy rozmawiać o sztuce, życiu i radykalnych praktykach edukacyjnych. Nasze zbliżone spojrzenia na te sprawy dały początek naszej przyjaźni i pragnieniu, by dzielić się naszą pracą z podobnie myślącymi osobami. Skonfrontowanie naszej koncepcji daje początek współpracy, którą możemy podzielić się z innymi podczas rezydencji.
- Sny to artystyczne i symboliczne narzędzie mogące przyczyniać się do wytwarzania wiedzy oraz przestrzeni dla wymiany idei w ramach wspólnego doświadczenia. Od samego początku było dla nas bardzo ważne, by tworzyć taką formułę bliskości, która pozwoli oddać intensywność przeżyć i więzi wyrażonych podczas seminarium.
- Krisztián Gábor Török (KGT): Naszym zamysłem było, by poprzez sztukę snów i wspomnień wprowadzić na seminarium nową przestrzeń metafizyczną. Wykorzystanie różnych typów wrażliwości było punktem wyjścia dla stworzenia intymnej bliskości między członkami grupy, którzy podczas warsztatów nie mieli zetknąć się ze sobą fizycznie. Zadawaliśmy sobie następujące pytania: Jakie uczucia wobec innych wywołuje brak fizycznego kontaktu? Czy potrafimy wyobrazić sobie, jak w czasach po pandemii rozbudowywać naszą społeczną wrażliwość, nie opierając się wyłącznie na technologiach cyfrowych? Nieświadomie wnieśliśmy też chyba do seminarium to, jak my dwaj podtrzymujemy naszą przyjaźń i współpracę mimo tego, że mieszkamy po przeciwnych stronach oceanu. Choć oczywiście ktoś mógłby powiedzieć, że przy obecnych możliwościach komunikacyjnych nie jest to żadnym wyzwaniem. Tym, co tu dla nas najważniejsze, jest kwestia bycia dostępnym i obecnym dla kogoś, kto nie jest w naszym życiu obecny fizycznie. Nowe formy bliskości były kluczowe dla podtrzymania naszej współpracy, a ostatecznie – także przyjaźni.
- DGN: Stworzenie przestrzeni intymności wymaga zaufania w każdej sferze naszych interakcji. W ramach procesu staraliśmy się aranżować sytuacje, które poskutkują ukrytą refleksją – ta z kolei miała pozwolić uczestnikom seminarium, by mimo dzielącego ich dystansu byli dla siebie obecni. Nadzieja współdzielenia snu uruchomionego w zbiorowym doświadczeniu to coś, co wykroczy poza czasowe ramy seminarium. To wspólne tworzenie ważnego wspomnienia. Historyczne protesty w Warszawie tworzyły zmianę sposobu, którym dzieliliśmy się i który wykorzystywaliśmy podczas sesji seminaryjnych. Brutalność konfrontacji w parze z delikatnością ciał i głosów, które opanowały ulice, wytworzyły przestrzeń dla troski i bezprecedensowej empatii. Media społecznościowe były zarazem narzędziem pozwalającym wiedzieć, co dzieje się na ulicach, i nośnikiem błyskawicznego świadectwa represji, których tam doświadczano. Przytłaczająca rzeczywistość w Warszawie to teraz element także mojego doświadczenia; walka, która się tu toczy, angażuje moje działania. Biorę w niej udział i wspieram, jak tylko mogę.
- KGT: Założeniem praktyki, którą przedstawiliśmy na warsztatach, była próba przekroczenia świata online. Jednocześnie poprzez naszą pracę poszukiwaliśmy metafizycznej zmiany, która miałaby wpływ na świat poza siecią. Wykorzystaliśmy metodę oniryczną Daniela podczas dwóch warsztatów online i dwóch offline, które miały na celu stworzenie wspólnej przestrzeni snów.
- By móc współdzielić nasze doświadczenie, nagraliśmy z pozostałymi uczestnikami rodzaj słuchowiska. Dzielimy się w nim sennymi doświadczeniami z poprzednich dwóch tygodni. Poprzez stworzenie tego typu pamięci zbiorowej zawęziliśmy świat online jako naszą przestrzeń łączności, skupiając się na bliskości płynącej jedynie ze słowa mówionego. Intymne wspomnienia uwspólnione przez uczestników podczas warsztatów pokazały, że sfera snów jest w stanie przezwyciężyć brak fizycznego kontaktu oraz wyzwania związane z czytaniem języka ciała i innymi ograniczeniami charakterystycznymi dla świata online.
- Końcowe tygodnie seminarium zbiegły się w czasie z ogólnopolskimi demonstracjami Strajku Kobiet. Zmiany w fizycznej rzeczywistości miały wpływ na naszą obecność online. Cykliczne spotkania z grupą stały się źródłem ulgi: bliskość i zaufanie, które zbudowaliśmy przez pierwsze trzy tygodnie, pozwoliły nam dzielić się uczuciami i problemami. Umieszczenie naszej walki w lokalnym kontekście Meksyku czy Kostaryki pozwalało nam zrozumieć lepiej naszą sytuację. Była to szansa, by nasze dążenia włączyć w międzykontynentalną sieć solidarności i troski.
Uczestniczki i uczestnicy seminarium Re–Directing: East 2020 x Empatyczne Pedagogiki odpowiadają na dwa pytania: co wnieśli do seminarium i jak udział w nim wpłynął na ich recepcję przestrzeni online.
Fotografia: Ania Bystrowska
