Dług
Jak uczynić prywatne problemy bardziej publicznymi?
Czy można mówić o problemie inflacji w kontekście innym niż katastroficzny? Doświadczenie hiperinflacji z początku lat 90. stało się jednym z silnych punktów odniesienia dla ustalenia konsensusu wokół priorytetów polityki gospodarczej ostatnich dwu dekad.
Punktem wyjścia do rozmowy jest historyczny artykuł Jana Toporowskiego „Dlaczego gospodarka światowa potrzebuje krachów finansowych?”. Tekst ukazał się w połowie lat 80., nieodwołalnie zamykając przez autorem drzwi do kariery w branży finansowej i kierując go w stronę sfer akademickich. Co pewien czas zobowiązania rynków kapitałowych wobec rentierów okazywały się zbyt wysokie, by mogły być zaspokojone i wówczas następował oczyszczający krach. Drugim sposobem na zmniejszanie zobowiązań wobec kapitału była inflacja, która skutecznie ograniczała zakres roszczeń, nie tłumiąc jednocześnie projektów inwestycyjnych i konsumpcji. Ten model odszedł w zapomnienie wraz z rozwojem nieregulowanych rynków kapitałowych, które zawsze są gotowe użyć wszelkich wpływów, by uchronić proces akumulacji przed groźbą gwałtownej deprecjacji.
Problem zadłużenia gospodarstw domowych, indywidualnego długu nie może być rozpatrywany z pominięciem tego kontekstu. Utrzymanie wysokiej stopy konsumpcji i stabilnego poziomu zatrudnienia jest możliwe w długiej perspektywie przy uwzględnieniu myślenia w kategoriach polityki proinflacyjnej.
Ale czy w obecnym momencie, wyznaczonym z jednej strony przez długotrwały ponadnarodowy kryzys finansowy, a z drugiej przez lokalny kontekst dwucyfrowego bezrobocia, można wrócić do tych pomysłów? Czy specyfika hermetycznego krajowego dyskursu ekonomicznego jest w stanie pomieścić te dość klasyczne pomysły?
- Udział wezmą
- dr Baha Kalinowska-Sufinowicz
- dr Anna Zachorowska-Mazurkiewicz
- Maciej Szlinder
- Prowadzenie
- dr Mikołaj Iwański
- Spotkanie w ramach wystawy Marthy Rosler Poradnik dla zagubionych: jak odnieść sukces w nowej Polsce.
- Poradnik dla zagubionych: jak odnieść sukces w nowej Polsce to nowy projekt Marthy Rosler dla Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski, który koncentruje się na realiach życia we współczesnej Polsce. Podczas trwania wystawy w jednej z głównych galerii zorganizowane zostaną otwarte dla publiczności spotkania, dyskusje i performansy z udziałem aktywistów, edukatorów i ekspertów. Debaty będą odbywać się w przestrzeni wokół zaprojektowanych przez Rosler i Centralę kiosków i dotyczyć następujących tematów: Gender – płeć kulturowa, czyli jak być kobietą w nowej Polsce; Mieszkalnictwo; Praca; Jak być artystą w nowej Polsce; Środowisko i przemysł; Migracja; Co powinniśmy umieścić w nowym Muzeum Żydowskim i Czy powinna istnieć polska kolonia na Marsie? (polska tożsamość narodowa). Celem połączenia różnych zagadnień jest uwidocznienie istniejącej sieci powiązań procesów – włączając czynniki ekonomiczne, kulturowe, ideologiczne i polityczne – kształtujących rzeczywistość społeczną i polityczną. Otwarta przestrzeń wystawy może stać się miejscem formułowania różnych odpowiedzi zbiorowych i indywidualnych w formie debat, wykładów, wymiany informacji i nieformalnych porad.
