20/02/2018
dyskusja
Migrowanie motywów w sztukach wizualnych
Dyskusja panelowa
- Żyjemy w epoce późnej nowoczesności, która charakteryzuje się m.in. dominacją widzenia i widzialności. Sztuka współczesna zespolona jest w jedną konstelację z otaczającą ją rzeczywistością kultury wizualnej. Przenikają się strategie działania, motywy i artefakty. Nie ma już klarownego podziału. Idąc tropem Nicholasa Mirzoeffa, który deklaruje że współczesność to wyjątkowa epoka dominacji kultury wizualnej. Sztuka współczesna jest częścią tej epoki, dzięki nowym technologiom stała się jednym z narzędzi globalnego komunikowania się za pomocą obrazów. Żyjemy otoczeni obrazami – ich tworzenie, powielanie, dystrybuowanie i reagowanie na nie jest zjawiskiem globalnym i raczej nic nie wskazuje na to, by w najbliższej przyszłości miało się coś zmienić.
- W jakiej pozycji stawia to sztuki wizualne? Czy będą one poruszały się w polu istniejących obrazów, motywów? Jeżeli przełożyć to późnej nowoczesności tradycyjne kategorię oryginalności, awangardy, to można wpaść w pułapkę powielania i powracania do zaistniałych już faktów artystycznych. Jeżeli jednak przyjąć za fakt dynamikę epoki kultury wizualnej, to sztuki wizualne stały się polem interdyscyplinarnych poszukiwań, w których można poddawać pod dyskusje tradycyjne kategorie. Motywy, artefakty czy też gesty artystyczne wędrują, migrują zarówno między różnymi dyscyplinami sztuk wizualnych, jak i innymi dziedzinami współczesnej kultury. Taka migracja nie powinna być oceniana źle, wręcz przeciwnie – stała się bowiem ona ważnym narzędziem, które może wstrząsnąć stereotypami, ale również może przełożyć się na uwrażliwienie na inne aspekty kulturowe czy też społeczne. Przyglądając się takiemu migrowaniu motywów, obiektów zarówno współcześnie, jak i w przeszłości, należy je potraktować jako pretekst do zmiany postrzegania obecności sztuki współczesnej w kulturze wizualnej poza rygorami tradycyjnych dyscyplin i pojęć. Pretekstem do przyjrzenia się migracji motywów i zadania powyższych pytań było pojawienie się lustrzanego kubika w dwóch różnych pracach, u dwóch artystek – Alicji Rogalskiej w pracy My friend’s job (2017) oraz Antoniny Konopelskiej w pracy Kubu. Iluzja wewnętrznej drogi w obrazach pozornych (2014).
- W dyskusji udział wezmą:
- dr Monika Murawska
- dr Piotr Schollenberger
- dr Łukasz Zaremba
Dziś w U–jazdowskim
