Rosas Danst Rosas
Zespół Rosas został założony w 1983 r. przez cenioną choreografkę i tancerkę flamandzką Annę Teresę De Keersmaeker (ur. w 1960 r.).
W 1980 r. tancerka ukończyła studia w szkole Mudra Maurice’a Bejarta. Wtedy też stworzyła swą pierwszą choreografię. W 1981 r. studiowała na wydziale tańca w The School of the Arts w Nowym Jorku. Tam zetknęła się z muzykami skupionymi wokół Steve’a Reicha.
Zespół Rosas do 1989 r. działał w ramach Kaaitheater w Brukseli, potem był organizacją niezależną, a w latach 1992–2007 siedzibą Rosas była Opera La Monnaie w Brukseli. Początkowo w grupie tańczyły same kobiety. Wraz z powiększeniem zespołu doszli do niego tancerze. W 1993 roku De Keersmaeker powróciła na scenę jako tancerka.
Artystka jest autorką ok. 40 choreografii zaliczanych do tańca postmodernistycznego. Stworzyła własny język tańca łączący kontrastowe elementy, np. precyzję w operowaniu oszczędnymi środkami z dużym ładunkiem emocji. Często czerpie on z obserwacji codziennych zachowań. Prace artystki wyróżnia niezwykła umiejętność łączenia tańca z muzyką, walory wizualne oraz nacisk na aspekt fizyczny ruchu. W jej choreografiach widać efekty bliskiej współpracy z kompozytorami. Artystka nawiązuje zarówno do tradycji minimal artu i repetytywności tańca amerykańskiego jak i do europejskiej tradycji ekspresji znanej z niemieckiego teatru tańca. Z czasem De Keersmaeker zaczęła wykorzystywać w swoich spektaklach teksty i projekcje filmowe, a jej choreografie stały się bardziej teatralne. Na scenie zaczęli pojawiać się także aktorzy i muzycy. Artystka stworzyła choreografie m.in. do muzyki Schonberga, Mozarta, Berga, Bartoka, Ligetiego i Reicha. Otworzyła swe prace na muzykę jazzową i improwizację. Używając abstrakcyjnego języka często powraca do takich tematów jak np.: świat kobiet, natura i tajemnice ludzkich zachowań. W 1995 r. artystka otworzyła w Brukseli unikalną szkołę tańca współczesnego PARTS. Oto fragment wypowiedzi artystki o relacji tańca i muzyki w jej choreografiach: „U mnie muzyka jest drogą do oczarowania, fascynacji i wzajemnego oddziaływania: aby stworzyć układy choreograficzne, analizuję partyturę. Zapis muzyki jest prowokacją wobec choreografii. Na przykład w Rosas... wykorzystuję maksymalnie pojęcie kontrapunktu, doprowadzając do efektu dramatycznego i wyłonienia się języka właściwego teatrowi.” (cytat za programem do pokazów spektaklu na festiwalu).
Artystka otrzymała wiele nagród np. Bessie za choreografię do Rosas oraz London Dance and Performance Award za Stellę. Podczas festiwalu Anna Teresa De Keersmaeker gości w Polsce po raz pierwszy.
