CENTRALA (Małgorzata Kuciewicz, Simone De Iacobis)
Klaser mokradeł
Klaser mokradeł to mokry diagram warszawskich terenów wilgotnych wykonany przy użyciu naturalnych gąbek. Składają się na niego łęgi, jezierzyska, źródliska, wysięki, wywierzyska, tereny półmokre, tereny podmokłe, rozlewiska, uroczyska, torfowiska, turzycowiska, trzcinowiska, szuwarowiska, pałkowiska, sitowiska, pokrzywiska, wiklinowiska, ziołorośla, osuchy, mady, marsze, mszary, mechowiska, moczary, moczydła, bagna, olsy, błota, dawne tereny zalewowe, obszary okresowo zalewane, trzęsawiska, topieliska, gleby namyte, gleby mażące się, tereny grząskie, ziemie rozmokłe. W ten sposób CENTRALA przypomina bogate słownictwo, które niegdyś było używane przez mieszkańców terenów nadwodnych. Odbudowa pojęć, których znaczenia się zatarły, to także wstęp do wizji Warszawy nawodnionej, o zrekonstruowanych terenach wilgotnych, dostosowanych do ekstremów pogodowych oraz naturalnych okresów obfitości wody. To kolejny już projekt CENTRALI (po projekcie rewitalizacji terenów sportowych Warszawianki i Amplifikacji natury w Polskim Pawilonie na Biennale Architektury w Wenecji w 2018 roku), w którym podejmuje ona kwestię cyrkulacji wody jako istotnego elementu tworzenia architektury i planów urbanistycznych.
Umieszczony w dawnym zbiorniku wodnym Szpitala Ujazdowskiego diagram pozwoli widzom na nawigację po warszawskich mokradłach, także podczas wspólnych wypraw z przyrodnikami z Centrum Ochrony Mokradeł. Jednocześnie jest to miły w dotyku obiekt artystyczny.
Współpraca: Centrum Ochrony Mokradeł
