Nikita Kadan
Korekty
Wystawa Korekty prezentuje wybór prac artysty z lat 2009–2012, które oscylują wokół tematu „ciała obywatela”, które według artysty prawie nigdy nie jest czymś prywatnym, istnieje raczej jako obiekt wymiany, jest dyscyplinowane, korygowane i poprawiane przez władze. Kadan często stosuje stylistykę typową dla ilustracji radzieckich podręczników medycznych. Zawarte w nich ryciny przedstawiają „ciała-obiekty”, „posłuszne ciała” według Foucault, które można korygować i poprawiać, a ich twarze zazwyczaj pozostają spokojne, lekko uśmiechnięte. Szczególne miejsce w pracach Kadana odgrywa zagadnienie tortury: począwszy od tortur „bezpośrednich”, stosowanych przez ukraińską milicję, do tych „ukrytych”, jak stanie zimą przez cały dzień na ulicy i sprzedawanie jedzenia – trudniące się tym starsze kobiety stanowią typowy element pejzażu miejskiego w Kijowie. Kolejnym istotnym tematem jego prac jest architektura traktowana przez Kadana jako narzędzie dyscypliny, przestrzenną manifestację władzy.
Prace Unieruchomienie (2010) i Skorumpowane (2012) dotykają relacji między ciałem a miastem – kiedy pewne kierunki rozwoju miasta obracają się przeciwko jego mieszkańcom, ich więziom społecznym i codziennemu życiu, jak również przeciwko ciału indywidualnego człowieka. Unieruchomienie to pięć lightboxów z obrazami łączącymi ilustracje z encyklopedii medycznej z lat 50. XX w. z „suprematystycznymi” formami planowania architektonicznego. Plan miasta zmienia się w instrument do realizowanego przemocą unieruchomienia ciała obywatela. Skorumpowane to cykl akwarel łączących motywy architektoniczne z częściami ciała ludzkiego. Takie kombinacje architektoniczno-anatomiczne nawiązują do renesansowej koncepcji miasta antropomorficznego. Praca dotyczy problemów współczesnych postkomunistycznych miast, w których w wyniku agresywnego neoliberalizmu cierpi przestrzeń publiczna. Ciało miasta zostaje podzielone na kawałki, wystawione na sprzedaż.
Pokój przesłuchań (2009–2010) to zestaw pamiątkowych talerzy przedstawiających rysunki instruktażowe tortur stosowanych przez milicję. Dobór formy i środków wizualnych wiąże się z brakiem jakiejkolwiek jasnej dokumentacji zabiegu tortur, z uwzględnieniem charakteryzującej je swoistej „niewidzialności”.
Głosy nieuwzględnione (2011) to praca oparta na zapisie rozmów i rysunkach medycznych dokumentujących metodę zachowania ciepła stóp osób stojących w zimny dzień przez wiele godzin w jednym miejscu. Rozmowy zostały przeprowadzone przez artystę wspólnie z socjolożką Anastasią Riabczuk.
Wystawa prezentowana w ramach projektu TRANSFER: wymiana polsko-ukraińska 2012 realizowanego we współpracy z Pinchuk Art Centre w Kijowie. Kuratorką wystawy jest Marianna Dobkowska.
