Kto gra ze sztuką współczesną w Ukrainie. Wybrane zmiany w infrastrukturze i praktykach artystycznych w ostatnim dwudziestoleciu.
W latach dziewięćdziesiątych niewiele instytucji w Ukrainie aspirowało do prezentowania sztuki współczesnej. Funkcję tę wypełniały podmioty zagraniczne takie jak Centrum Sztuki Współczesnej Sorosa w Kijowie i Odessie, czy prywatna Galeria Marata Guelmana w Kijowie. W następnym dziesięcioleciu tematem zainteresowały się nie tylko osoby bardzo zamożne jak Wiktor Pinczuk, Rinat Achmetow, czy lokalnie w Doniecku Lubow Popowa. Powstało wiele ważnych inicjatyw w środowisku samych artystów: Hudrada, Lab garage; wśród młodzieży akademickiej: słynne Centrum Kultury Wizualnej, a także w łonie istniejących instytucji miejskich: Galeria Miejska w Charkowie, czy nawet instytucji podporządkowanych sekretariatowi samego prezydenta Ukrainy: Mysteckij Arsenał. Równolegle postawię pytanie o poszukiwania genealogii i nowej roli artystów i artystek w społeczeństwie w wybranych projektach artystycznych.
Anna Łazar – magister filologii polskiej, magister filologii ukraińskiej na Uniwersytecie Warszawskim, przez 5 lat studiowała historię sztuki w IHS UW, absolwentka studiów doktoranckich w Instytucie Slawistyki PAN. W latach 2003-2007 współredagowała pismo o sztuce „Sekcja”. Kuratorka wystaw: Hmm… wystawa problemowa wspólnie z Karolem Sienkiewiczem, Białoruskie perspektywy, Podróż na wschód wspólnie z Moniką Szewczyk. Pracuje w Instytucie Polskim w Kijowie.
