Tonatiuh Lopez o Re–Directing: East 2020 – Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski

Jestem pedałem uzależnionym od narkotyków miłości i seksu. I to właśnie wniosłem do seminarium – siebie. Starałem się pokazać pozostałym, jak chcę kochać. Starałem się sprowokować ich do tego, by sami się na to odważyli. Tworzę mapę mojego rodzinnego Miasta Meksyk, zaznaczając miejsca, gdzie mogłem okazać czyjemuś ciału miłość. Próbowałem spowodować, żeby inni uczestnicy seminarium razem ze mną zdobywali tę miejską przestrzeń i wciągali w nią najbliższe im osoby. Chciałem, by w pokojach, w których zostali zamknięci, wytyczali mapy. Staram się myśleć o takich przestrzeniach jako o uniwersum, które można eksplorować. Zrozumiałem – i liczę na to, że oni także – że cyfrową przestrzeń można przemierzać, poszukując osób, które odpowiedzą na nasze spojrzenie, by następnie otwierać na miłość ich ciała, pokoje i miasta.

To wszystko było dla mnie sporym odkryciem. Do świata online podchodzę zawsze z pewnym sceptycyzmem. Przyznałbym się wręcz do lekkiej fobii technologicznej. Całe moje życie określało lękliwe poszukiwanie kontaktu cielesnego z ludźmi, przetykane okresami całkowitej izolacji – technologia była w nim nieistotna. Wydawało mi się, że jestem gotowy na takie sytuacje jak te, które przyniosła pandemia. Myliłem się. Nowa sytuacja na wiele nieprzewidzianych sposobów uderzyła w moje życie i zdrowie psychiczne. Przez ostatnie miesiące byłem zmuszony przebywać w przestrzeni, którą odrzucałem. Utraciłem dotychczasowe mieszkanie i nie miałem innego wyjścia niż powrót do miejscowości, w której dorastałem. Tam musiałem wymyślić dla siebie cyfrowe głos i ciało. Z oporami stopniowo zacząłem „łączyć się” w taki sposób z innymi. Seminarium było dla mnie zwieńczeniem tego połączenia – podczas pierwszej sesji odkryłem, że możemy razem zamieszkiwać cyfrową przestrzeń; że możemy razem w niej marzyć, przemierzać ją i odkrywać, jak kochają inni. Możemy dzielić się tam swoim życiem i stawiać polityczny opór. Cyfrowa zgoda buduje.