Assaf Gruber
Pogłoska
Assaf Gruber, artysta urodzony w Jerozolimie, a mieszkający w Berlinie tworzy filmy i rzeźby, które pokazują wzajemne oddziaływanie między ideologiami jednostek a ich osobistymi biografiami oraz to, w jaki sposób powyższe czynniki wpływają na sferę prywatną i publiczną. Wystawa w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski przedstawia najnowsze oraz wcześniejsze prace Grubera, które badają relacje między instytucjami kultury od muzeów historii naturalnej po akademie sztuki, a podmiotami, których doświadczenia sprawiły, że zwróciły się one przeciwko twórczości artystycznej i instytucjom kulturalnym.
Wykorzystując czarny humor (ale z wyczuciem) zarówno w stosunku do swoich bohaterów, jak i historii sztuki, dzieła Assafa Grubera skupiają się na kluczowych wyborach dokonywanych przez jednostki, ich codziennym życiu oraz rzeczywistości kształtowanej przez globalną politykę.
Tematem filmu Prawo [The Right], 2015, jest osobliwe pragnienie Anne, starszej strażniczki w galerii Old Masters w Dreźnie, by spędzić resztę życia obok słynnych rzeźb i obrazów polskiej lewicowej grupy artystów awangardowych „a.r.”.
Powołanie [The Calling], 2017, porusza temat podejrzanej odmowy socjalistycznych, wschodnioniemieckich akademii artystycznych przyjęcia Thomasa, syna protestanckiego pastora, do grona studentów. Thomas zastanawia się, czy przyczyną odrzucenia jego kandydatury był brak talentu, czy raczej jego pochodzenie religijne. Jego córka, Daphne, jest narratorem w filmie, a także bohaterką kolejnego obrazu Ewidentne rzeczy [The Conspicuous Parts], 2018.
W filmie tym Daphne, która próbuje zrozumieć frustrację ojca, zostaje profesjonalnym wypychaczem zwierząt. Pracuje w Muzeum Historii Naturalnej w Berlinie. Rutynę jej codzienności, spędzanej w otoczeniu dioram, zakłóca spotkanie z Catherine, brytyjską pisarką, która przybyła do muzeum w poszukiwaniu materiałów do swojej nowej powieści o tajemniczej wyprawie na karaibską rafę koralową na Kubie, podjętej przez wschodnioniemieckich naukowców pod koniec lat sześćdziesiątych. Podczas spotkania kobiety nawiązują dość niezwykłą relację.
Więź [Binding], 2011, jest fantasmagorycznym filmem, który w porównaniu z trzema powyższymi dziełami, uchwycił zaskakująco poetycki moment: pokazuje raj utracony w postaci pola golfowego w Cezarei*. Ojciec i syn szukają znaku lub schronienia na uporządkowanym polu golfowym, ale niczego nie znajdują. Dychotomia między sztucznym polem golfowym, a niespokojnymi, nagimi ciałami tych dwojga bada relację między mitami, konwencjami społecznymi i ludzkim pragnieniem znakowania terenu.
Na wystawie fotografie i rzeźby, które uzupełniają poruszające się obrazy, podkreślają napięcia i współzależności między kulturą Zachodu, religią i naturą.
Wszystkie narracje są fikcyjne, a podstawowym pytaniem nie jest to, czy są one oparte na faktach czy fikcji – chodzi raczej o to, czy sama plotka może być autentyczna, ponieważ to właśnie sprawia, że nawiązuje się dialog z publicznością.
- * Cezarea to miasto portowe, zbudowane przez Heroda Wielkiego, a następnie okupowane przez Rzymian, Bizantyjczyków, muzułmanów i Palestynę pod mandatem brytyjskim. Dziś jest jednym z najbardziej luksusowych miast Izraela.
- Łączny czas prac wideo na wystawie to ok. 70 minut.
