Etykieta zastępcza – Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski

Film ma charakter surrealistycznego dokumentu. Artysta buduje narrację poświęconą smutnej rzeczywistości komunalnego osiedla wykluczonych przy ulicy Dudziarskiej w Warszawie. Używa do tego kwiecistego języka rodem z awangardowych manifestów. Kontrast pompatycznych fraz z ujęciami popadających w ruinę bloków oraz z moralnie dwuznacznym projektem społecznym, który legł u fundamentów osiedla, potęguje uczucia zagubienia i wrażenie pęknięcia między retoryką dyskursu i jego przedmiotem. Sposób, w jaki Drozd przywołuje konkretny problem społeczny, pozwala z innej niż zwykle strony spojrzeć na kwestię sztuki zaangażowanej i paradygmat artysty krytycznego.