Weekend performatywny – Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski

Zapraszamy na weekend performatywny w ramach wystawy Inne tańce.

28/04

• 19:00
  • Ola Maciejewska
    • LOÏE FULLER: Research
      • performans
      • Laboratorium, Sala im. W. Krukowskiego
        • W LOÏE FULLER: Research Ola Maciejewska bada granice ludzkiej autonomii i autonomię obiektu w ruchu. Odwołując się do postaci Loïe Fuller – dziewiętnastowiecznej prekursorki tańca współczesnego, wydobywa krytyczny potencjał pytania o relację między ciałem a przedmiotem. Na performans składają się dwa ćwiczenia fizyczne, które stanowią próbę nadania formy ruchowi.
        •  
• 20:00
  • Ramona Nagabczyńska
    • More
      • performans
      • Laboratorium, Sala im. W. Krukowskiego

        • W 1993 roku Genesis P-Orridge i jego partnerka Lady Jaye Breyer zaczynają proces stopniowej transformacji własnych ciał. Ma ona doprowadzić do sytuacji, w której oba ciała nie tylko będą wyglądały tak samo, ale staną się tym samym. Cutupową metodą P-Orridge i Breyer generują nową pandrogyniczną istotę, którą nazywają Breyer P-Orridge. Ich transformację można traktować jako utopijną praktykę transhumanistyczną. Według jednego z twórców ruchu transhumanizmu – Maxa More’a – jego istotą jest tranzytowość, niestabilność kondycji ludzkiej. W spektaklu More Ramona Nagabczyńska zajmuje się destabilizacją mitu indywidualizmu, a także przywołuje pragnienie powrotu do stanu splotu jednego ciała z innym.

        •  

29/04

• 19:00

  • Joanna Leśnierowska

    • blur

      • performans

      • Laboratorium, Sala im. W. Krukowskiego

        • Gest celowego rozmazywania obrazu (ang. blur) jest obecny w tradycji europejskiego malarstwa już od czasów Leonarada da Vinci i jego techniki zmiękczania konturów (sfumato). Jednak to dopiero wraz z praktyką Gerharda Richtera (który od końca lat 60. XX wieku pozbawiał swe fotorealistyczne obrazy ostrości) rozmyte powierzchnie i kształty stały się jednym z centralnych motywów zarówno malarstwa figuratywnego, jak i abstrakcyjnego oraz współczesnej fotografii (i post-fotografii). Artyści rozmazują obrazy intencjonalnie i na wiele różnych sposobów, aplikując różnorodne koncepty i strategie. Niewyraźne płaszczyzny, zamazane kontury, mgliste wizerunki, bezkształtne motywy, nieokreślone stany między w(yob)rażeniem a rozpadem, chaotyczne akumulacje, nieustanny nadmiar jednocześnie ważnych i nie-ważnych detali, rozproszone wizje i znaczenia oraz zagadnienia koloru i kompozycji wysunięte na plan pierwszy – z wszystkim tym w pamięci wchodzimy na scenę by eksplorować możliwość „rozmazania” w kontekście ciała i choreografii.

        • W przygotowaniach do spektaklu wzięli udział artyści wielu dziedzin. Wspólnie poszukiwaliśmy sposobów tłumaczenia idei „rozmaz(yw)ania” na wszystkie poziomy spektaklu. „Rozmazanie” rozumieliśmy na dwa sposoby: dosłownie – jako pozbawienie ostrości/kształtu/formy (lub niemożność utrzymania jednej formy); i metaforycznie – jako wizualną i fizyczną reprezentację mentalnej i emocjonalnej kondycji, w której pozbawieni zostajemy wcześniej rozpoznanych i powszechnie akceptowanych punktów odniesienia oraz bezustannie –zarówno w makro, jak i mikro skali – doświadczamy sfragmentaryzowanej rzeczywistości pełnej skrawków obrazów i dźwięków, szczątków informacji, odprysków idei i ideologii…

        • Praca nad blur stanowi kolejną odsłonę zainicjowanych w 2014 roku ćwiczeń w patrzeniu – praktyki postrzegania i myślenia (poruszonymi) obrazami, która, czerpiąc inspiracje i strategie ze współczesnego malarstwa i (post)fotografii, egzaminuje możliwość restytucji spojrzenia w kontekście sztuk performatywnych.