24/11/2021
spotkanie
Zabobony sztuki najnowszej
Spotkanie dyskusyjne wokół książki Sławomira Marca
- Prof. dr hab. Roman Kubicki:
- W swojej książce Sławomir Marzec nie jest ambitnym heglistą, który każe jednostce wbiegać kilka razy na dobę na ołtarz kolejnej całości, lecz artystą, który chce tworzyć z poczuciem egzystencjalnego sensu i dlatego robi to, co robi. Tym razem jest artystą, który napisał bardzo inspirującą książkę – podkreślę: kolejną. Nie ma w niej świętych ani tym bardziej lokalnych błogosławionych sztuki III RP. Obrywają wartości zarówno lewicowe, jak i prawicowe. Bo właśnie o tym jest ta książka: o wolności, która o tyle jest, o ile pozostaje w naszym życiu nazwą pewnego problemu.
- Prof. dr hab. Iwona Lorenc:
- Książka Sławomira Marca jest szczera i buntownicza, prowokująco ekspresyjna, zrywająca z poprawnością „ułożonych” dyskursów o sztuce. Bezlitośnie krytyczna wobec mechanizmów, które rządzą dziś światem sztuki w imię dalekiej od naiwności, świadomej troski o jej kondycję. Jest ona – zauważa autor – trudna i aporetyczna, a dziś – szczególnie narażona na pułapki fałszywej, komercjalizowanej „autentyczności” i wyjaławiającej instytucjonalizacji. Duch protestu wyrzucanego przez Marca bliski jest temu, który – jakże aktualnie – wybrzmiewa z filozofii Adorna, zwłaszcza z jego pracy Minima moralia, a pokrewieństwo to wzmacnia dodatkowo fragmentarystyczna forma obu książek.
- Prof. dr hab. Grzegorz Sztabiński:
- Czy „Wszystko” – hasło odnoszące do twórczości malarskiej Sławomira Marca, ale obejmujące też jego działalność teoretyczną – pozwala na ukierunkowanie krytyki? Lektura wielu tekstów zawartych w tej książce przekonuje mnie, że zabieg taki jest nie tylko możliwy, ale trafia bardzo celnie i mocno.
- Prof. ASP, dr hab. Jan Stanisław Wojciechowski:
- Koncepcja sztuki Sławomira Marca formułowana w natchnieniu oraz – w swych węzłowych punktach – w oparciu o gruntowną wiedzę filozoficzno/humanistyczną, rysuje zupełnie nowy horyzont światopoglądowy, w którym przebudowanych zostaje wiele upowszechnionych mitów sztuki nowoczesnej i, dominujących w Polsce oraz rzekomo niepodważalnych, zasad kultury artystycznej. Z świadomości odsłaniania całkiem nowych horyzontów artystyczno/estetycznych, wynika bardzo krytyczny stosunek Marca do instytucji sztuki i twórców oraz kuratorów głównego nurtu sztuki nowoczesnej, zwłaszcza Polsce, zadufanych i aroganckich w mniemaniu o swojej modernizacyjnej roli. Oni wciąż jeszcze walczą ze „średniowieczem”, gdy tymczasem dzisiejsza sytuacja unieważnia tamte spory i stawia całkiem nowe wyzwania. Autentycznemu i radykalnemu nowatorowi, jakim jest Marzec, towarzyszy w książce gorzka świadomość, że środowisko ludzi sztuki (z małymi wyjątkami) nie jest w stanie dobrze rozumieć obecnej zmiany, a świat sztuki zamiast oryginalnych twórców, pełen jest dublerów.
- Prof. dr hab. Janusz Zagrodzki:
- Istotą dociekań Sławomira Marca jest uzmysławianie dokonującej się powszechnie instrumentalizacji sztuki. Autor konsekwentnie wskazuje narastające zagrożenia dla działań artystycznych, odbywające się we wszystkich poziomach sfery medialnej i obnaża bezczelne, polityczne wykorzystywanie wybranych prac na sposób handlowy, kupiecki, do podtrzymywania chwilowych przewag. Nie tylko przez uzależnianie twórczości od ekwiwalentu pieniężnego, ale też przez cyniczne narzucanie artystom, przez niektórych przyjmowanej, „roli nieprzytomnego błazna, którego działania są pozbawione znaczenia”.
Dziś w U–jazdowskim
