María Paola Malavasi o Re–Directing: East 2020
- To ciekawe doświadczenie – nie będąc na widoku, pomagać kształtować miejsce i czas, które istnieją wyłącznie w naszych umysłach i rozmowach. Swoją pracę jako mediatora, edukatora, managera kultury i organizatora widzę jako część praktyki twórczej napędzanej moim pragnieniem, by zbliżać ludzi do siebie, korzystając ze sztuki jako platformy umożliwiającej spotykanie się. W ramach takiego procesu kształtowania zawsze staram się proponować i ofiarowywać innym:
- wsparcie,
- nadzieję,
- szczodrość,
- wyobraźnię,
- struktury,
- wiedzę,
- pomysły,
- gotowość ich wysłuchania,
- doświadczenie,
- przyjaźń,
- i zrozumienie,
- ale przede wszystkim czas.
- Czas to moim zdaniem jedna z cenniejszych rzeczy, jakie możemy podarować drugiej osobie, by dać jej znać, że istotna jest dla nas ona sama, a także jej plany, pomysły i przekonania. Za sprawą czasu poświęcanego wspólnie na organizację, słuchanie się i udział w czymś, uświadomiłam sobie, że więź może powstać także bez czyjejś fizycznej obecności. Ofiarowanie komuś czasu, a wraz z nim uwagi, samo w sobie jest już aktem otwartości na więź. Potrafimy teraz poznawać się nieco lepiej za pośrednictwem świata online – to dzięki temu, że współdzieliliśmy ze sobą czas, pozwoliliśmy sobie na okazywanie słabości i eksperymentowaliśmy z tą nową formułą przebywania razem. Mimo dzielących nas fizycznych odległości wytworzyło się poczucie bliskości. Zrodziło ono więzi, które mają teraz szansę rozwijać się już poza naszym seminarium. Nasze wirtualne miejsce spotkań przypomniało nam o czymś: każdą przestrzeń – obojętne, online czy offline – tworzy to, czym dzielimy się w niej z innymi i to, na ile inni pozwolą sobie otworzyć się na nas.
Uczestniczki i uczestnicy seminarium Re–Directing: East x Empatyczne pedagogiki odpowiadają na dwa pytania: co wnieśli do seminarium i jak udział w nim wpłynął na ich recepcję przestrzeni online.
Fotografia: Ania Bystrowska
