Instituent Communitas
wieczory w przestrzeni wystawy Gotong Royong. Rzeczy, które robimy razem
-
Zapraszamy na dwa wieczory w przestrzeni wystawy Gotong Royong. Rzeczy, które robimy razem przygotowane we współpracy z Dorianem Batycka, poświęcone instytucjonalnym środowiskom artystycznym oraz ich tworzeniu w sytuacji, gdy artyści ponoszą ryzyko polityczne.
-
-
24/01/2018
-
18:00 - 20:00
-
-
Styrmir Örn Guðmundsson, Enric Floriddia i Dorian Batycka
-
Pierwszego wieczoru, krótki performans zaprezentuje artysta Styrmir Örn Guðmundsson. Będzie to krótka prezentacja jego nowej pracy wHAt You Are dOing WIth mY Life? (2017). Pokazana zostanie tez prezentacja Enrica Floriddia, artysty z Poitiers we Francji. Wspólnie z Dorian Batycka pokażą Mobile Maps.
-
-
-
-
25/01/2018
-
19:00 - 21:00
-
Jan Moszumański, Artists at Risk, Erkanem Özgen i Dorian Batycka
-
Drugi wieczór rozpocznie wykład performatywny Jana Moszumańskiego /over seeing without watching/. Następnie odbędzie się prezentacja Artists at Risk – organizacji, która działa na styku praw człowieka i sztuki, założonej przez Maritę Muukkonen oraz Ivora Stodolsky’ego, a także rozmowa z artystą i filmowcem Erkanem Özgenem. W ramach programu zostanie pokazany film Özgena Wonderland (2016) o głuchoniemym chłopcu imieniem Muhammed, który znalazł schronienie u rodziny Özgena niedaleko małej wsi Kobani w północnej Syrii. Film przedstawia historię ucieczki Muhammeda przed wojną. W rozmowie z Dorianem Batycka Artists at Risk i Erkan Özgen omówią znaczenie sztuki w odniesieniu do kwestii społecznych i politycznych oraz implikacje dla artystów i kuratorów pracujących w napiętej sytuacji politycznej.
-
/over seeing without watching/ Jana Moszumańskiego to wykład performatywny z elementami akustycznego podszywania się. Wobec perspektywy technologicznej augumentacji wymiaru sprawiedliwości oraz proporcjonalnie do postępującej automatyzacji aparatu państwowego, administracja przejmuje kolejne obowiązki organu ścigania i służb zapobiegających niepokojom społecznym. Biorąc za punkt wyjścia obserwację Jacques Rancière'a, że “by móc w ogóle funkcjonować, wszelka administracja koniecznie potrzebuje języka” (The Ignorant Schoolmaster, 1987), na warsztat brany jest tu scenariusz cofnięcia się do przedjęzykowych środków komunikacji jako taktyki na rzecz emancypacji oraz możliwości wypracowania języka, którego reguły podlegałyby ewolucji w tempie uniemożliwiającym zastosowanie go jako podstawy dla zastosowania represji.
-
-
-
