Małgorzata Michałowska
30 dni
Małgorzata Michałowska wykonuje każdego dnia performans w obecności kamery, a wideo z przeprowadzonych działań publikuje na stronie internetowej projektu. Tytuł 'Everyday Performance’ odwołuje się tak do wpisanej w projekt regularności, jak i do kontekstu działań artystki – akcji i gestów wpisanych w codzienność. Wystawa '30 dni’ – jest kolejnym kanałem dystrybucji działań artystki, podobnie jak internetowa retransmisja rozwija się ona w czasie i pozostaje niekompletna. Prezentuje stopniową akumulację zapisu podejmowanych przez Michałowską czynności performatywnych: każdego dnia wystawy przybywa nowa wideotranskrypcja. I każdego dnia fragmentaryczny układ wystawy rozszerzany jest o nową zawartość znaczeniową.
Artystka w swoim projekcie tworzy nie tyle autobiograficzny zapis otaczającej ją rzeczywistości, ile wykorzystuje ten format do analizy pracy artysty performera. Metodycznie utrwala własne codzienne doświadczenia, próby i zmagania towarzyszące jej w byciu performerem / byciu artystką. Zwraca szczególną uwagę na sam proces, podczas którego konkretne intencje i określone wybory decydują o legitymizacji gestu, czyniąc go aktem twórczym. Tym samym jej autorefleksyjna obecność w świecie, świadomość performatywnego działania, mniej lub bardziej wyreżyserowane sytuacje definiowane są w kategoriach działań performatywnych.
Nawiązując do neoawangardowej tradycji performansu i sztuki akcji, artystka redefiniuje symbolikę odgrywanych czynności i wskazuje na powszechną fetyszyzację używanych przedmiotów, ale idzie też krok dalej. Próbuje podważyć narrację, której podlega proces historyzacji performansu, starając się niejako przewartościować tę historię poprzez demitologizację postaci i warsztatu twórcy.
Michałowska odwołuje się do tradycji performansu – aktualizując ją. Rejestracja jej działań nie funkcjonuje jako dokumentacja, ale jako wideoperformans – symbiotyczna forma akcji, rejestracji i recepcji. Performans, związany z działaniem na żywo, jest przefiltrowany przez obiektyw kamery, a następnie przez kolejne kanały prezentacji: w wypadku prac tej artystki ujawnia się jako obraz na ekranie telewizora lub komputera. Tymi działaniami Michałowska sprawnie wpisuje się we współczesną kulturę mediosfery, nieustającej fiksacji dotyczącej obecności w niej naszego wizerunku. Konsekwentnemu fabrykowaniu rzeczywistości towarzyszy nieustanna świadomość odgrywania / wykonywania performansu. Michałowska systematycznie rozkłada na części pierwsze komponenty składające się na doświadczenie nie tylko samego performera, ale również widza. Zwraca uwagę na formę języka, jakim komunikowane są poszczególne czynności przez nią wykonywane. W swoich krótkich formach zapisu wideo podaje w wątpliwość podziały istniejące między performatywnością a teatralnością, między sztuką a życiem codziennym. Rozpracowuje rzeczywistość codzienną i rzeczywistość performera funkcjonującego w swoim hermetycznym świecie w kategoriach złożonego konstruktu, wybierając określone role, pozy i gesty.
- Tekst
- Patrycja Ryłko
- Podczas wernisażu, dziennikarz i krytyk sztuki Łukasz Musielak porozmawia z artystką Małgorzatą Michałowską o jej twórczości oraz aktualnej sytuacji w sztuce performans.
