04-06/10/2019
zgromadzenie
Codzienne formy oporu
-
Ahmed Alaqra
- studiował architekturę na Uniwersytecie Bir Zajt i uniwersytecie w Edynburgu. Obecnie mieszka w Ramallah i Paryżu, gdzie na L'université Paris Diderot uzyskał tytuł doktora w dziedzinie architektury i antropologii przestrzennej. Podczas swojego pobytu w Helsinkach (wrzesień–listopad 2019) Ahmed kontynuował pracę w obozie dla uchodźców Kalandija w Jerozolimie. Chciałby lepiej zrozumieć niezwykłą dekonstrukcję przestrzenną autorstwa mieszkańców obozu.
-
Jumana Emil Abboud
- zajmuje się rysunkiem, instalacją, wideo i performansem, badaniem pamięci osobistej i zbiorowej, utratą, tęsknotą i przynależnością, ze szczególnym uwzględnieniem sposobów tworzenia opowieści i historii mówionej. W ciągu ostatnich dwóch dekad uczestniczył w licznych wystawach, w tym w Wenecji, Szardży, Biennale w Stambule, The Jerusalem Show/Qalandiya International, a także projektach BALTIC Centre for Contemporary Art w Gateshead, the Khalil Sakini Cultural Center w Ramallah, Bildmuseum w Umeå, Darat Al Funun - Khalid Shoman Foundation w Ammanie, the Palestinian Museum & Tate Live exhibition w Tate Modern. Mieszka i pracuje w Jerozolimie.
-
Sally Abu Baker
- jest absolwentką uniwersytetu w Birzeit w dziedzinie ekonomii i administracji. Jej praca w kulturze rozpoczęła się w 2003 w Fundacji A. M. Qattan. W 2009 przeniosła się do Instytutu Palestyńskiego jako koordynatorka projektu, gdzie pracowała do 2014. W 2009 została mianowana kierowniczką projektu artystyczno-kulturalnego w gminie Ramallah i przez 10 lat koordynowała pierwszy publiczny festiwal sztuki w Palestynie Wein a Ramallah.
-
Mirna Bamieh
- jest artystką i performerką z Jerozolimy/Palestyny. W swojej pracy zastanawia się nad ciągle zmieniającym się statusem „tego, co pomiędzy” i polityką tymczasowych geografii. W swoich komentarzach, często dotyczących kwestii politycznych, posługuje się językiem absurdu i ironii. Wykorzystując wykształcenie kulinarne jako nośnik performansu, archiwizacji i opowiadania historii, Bamieh tworzy społecznie zaangażowane projekty, które oferują unikalne doświadczenie. W czasie pobytu w Polsce (sierpień-październik 2019) przygotuje instalację kulinarną, skupiając się na procesach fermentacji i konserwacji żywności, które intepretuje z perspektywy osobistej i historycznej.
-
Dominika Blachnicka-Ciacek
- jest socjologiem wizualnym, obecnie pracuje w SWPS w Warszawie. Jej badania i praktyka audiowizualna koncentrują się na przecięciu pamięci, przestrzeni i (wymuszonej) migracji w spornych środowiskach miejskich w Europie i na Bliskim Wschodzie. Poszukując nowatorskich sposobów przełożenia swoich badań na formy zaangażowania społecznego, wyreżyserowała zbiór filmów krótkometrażowych Chronotopy Palestyny (2016), w których porusza kwestie pamięci, wymazywania i wysiedlania wśród trzech pokoleń palestyńskich uchodźców. Pracowała nad szeregiem projektów kuratorskich i programowych, takich jak wystawa Bejrut - Warszawa. Po - wstanie (Warszawa, 2014), uchodźcy. obecni/nieobecni (Kraków, 2016) czy książka Past Disquiet, dokumentująca historię Międzynarodowej Wystawy Sztuki dla Palestyny, otworzonej w Bejrucie w 1978 roku.
-
Khaldun Bshara
- jest architektem, konserwatorem i antropologiem. Obecnie jest dyrektorem Centrum RIWAQ w Ramallah w Palestynie, gdzie pracuje od 1994 roku, dokumentując, chroniąc i przywracając palestyńskie dziedzictwo architektoniczne. Od momentu powstania w 1991 roku, RIWAQ zajmuje się nie tylko odnawianiem zabytkowych budynków i przestrzeni w Palestynie, ale także ich funkcji. Ukazując tęsknotę za praktykami przestrzennymi, konserwatorzy umożliwiają przekształcenie dziedzictwa architektonicznego w symbole. Symbol jako wyraźnie sformatowana forma estetyczna może wówczas zostać użyty do celów politycznych. Praktyki przestrzenne w kontekście kolonialnym są zatem praktykami dialogu, które nie są jednoznacznymi reprezentacjami, ale twórczym zaangażowaniem w sprawy polityczne.
-
Wim Catrysse
- to belgijski artysta i filmowiec, pracujący w obszarze różnych mediów, ale od końca lat 90. koncentruje się na filmie w formie wielokanałowych instalacji wideo i projekcji jednoekranowych. Filmy Catrysse'a rzadko są wynikiem z góry założonej idei, wynikają z bezpośrednich i intuicyjnych interakcji z geograficznymi i społeczno-kulturowymi aspektami danego miejsca i jego mieszkańców. W swoich ostatnich filmach koncentruje się na terenach przemysłowych, których geografię ukształtowała lekkomyślna ludzka ingerencja. Wim Catrysse próbuje działać jako katalizator artystycznej mapy mentalnej odwzorowującej złożone relacje w zglobalizowanym świecie.
-
Karolina Grzywnowicz
- jest interdyscyplinarną artystką wizualną. W swojej praktyce artystycznej opiera się na badaniach naukowych, wykorzystuje materiały archiwalne, wywiady, i zbierane opowieści. Poszukuje podobieństw między wydarzeniami historycznymi a współczesnymi dyskursami społecznymi i politycznymi napędzanymi problemami wygnania, migracji i przesiedleń. Jej ostatnie prace dotyczą roślin w kontekście działalności człowieka, często też gwałtownych społecznych i politycznych wydarzeń. Podczas pobytu w Ramallah (maj–czerwiec 2019) przygotowała projekt Every song knows its home – archiwum pieśni śpiewanych przez członków diaspory palestyńskiej, które zachowują wspomnienia z wysiedleń i stają się aktem politycznym i formą oporu.
-
Sandi Hilal
- jest architektką, artystką i pedagogiem. Jest członkinią, założycielką i dyrektorką Decolonizing Architecture Art and Residency (DAAR) oraz współzałożycielką Campus in Camps, eksperymentalnego programu edukacyjnego, realizowanego założonego w obozie Duhajsza w Betlejem. W latach 2008-2014 kierowała programem poprawy infrastruktury i warunków życia na Zachodnim Brzegu Jordanu w Agencji Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy Uchodźcom Palestyńskim na Bliskim Wschodzie (UNRWA). W 2006 uzyskała doktorat z zakresu wpływu polityki transgranicznej na życie codzienne na Uniwersytecie w Trieście. Obecnie pracuje nad artystycznym projektem badawczym skupionym wokół koncepcji gościnności w projekcie Al-Madhafah: pokój gościnny.
-
Juha Huuskonen
- jest aktywistą, organizatorem, facylitatorem i kuratorem mieszkającym w Helsinkach w Finlandii. Jego zainteresowania obejmują kulturę cyfrową, współpracę artystyczną i naukową, politykę kulturalną, systemy nauczania i projektowanie spekulacyjne. Obecnie pracuje jako dyrektor Helsinki International Artist Programme (HIAP).
-
Simone de Iacobis
- studiował architekturę w Rzymie, uczestniczył w dwuletnim programie kursów fotografii podstawowej i zaawansowanej oraz uczestniczył w kilku wystawach, w tym Fotografia Festival Internazionale di Roma. Odbył praktyki w Urhahn Urban Design w Amsterdamie, STAR, strategie + architecture w Rotterdamie oraz współpracował z studiometrico w Mediolanie. Simone jest laureatem nagród zarówno w konkursach architektonicznych, jak i fotograficznych; był również stypendystą Akademie Schloss Solitude i Khoj International Artists' Association.
-
Jarosław Lubiak
- jest dyrektorem artystycznym Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie. W swojej pracy jako kurator i krytyk sztuki skupia się na wspólnych obszarach sztuki współczesnej, filozofii i sfery społecznej, estetyki i polityki, instytucji sztuki i gospodarki politycznej. Pracował m.in. przy wystawie Slavs and Tatars: Usta Usta w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski (Warszawa, 2016-2017), Bezludzka Ziemia i Centrum Natury Współczesnej w ramach projektu Plastyczność planety w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski (Warszawa, 2019).
-
-
Anna Ptak
- jest kuratorką zainteresowaną ekologicznymi i politycznymi uwikłaniami praktyk kulturotwórczych i działaniem artystyczno-badawczym. Pracuje w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie. W 2018 roku była kuratorką wystawy Amplifikacja natury z udziałem grupy Centrala w Pawilonie Polskim na XVI Międzynarodowej Wystawie Architektury w Wenecji.
-
-
Joanna Rajkowska
- artystka wizualna; mieszka i pracuje w Warszawie i Londynie. Rajkowska jest artystką wszechstronną, jednak jej najbardziej znane prace to projekty publiczne. Aby je realizować, artystka wykorzystuje realnie istniejące miejsca, energie, organizmy i materiały. Są to zarówno miejsca, jak i pasaże, instalacje i sytuacje efemeryczne. Od-swajanie, od-człowieczanie i budowanie relacji to metody, które Rajkowska stosuje najczęściej. Jej celem jest ograniczenie działalności człowieka, pomnożenie podmiotów sprawczych oraz ludzkich i nie-ludzkich relacji.
-
-
Mohammed Saleh
- absolwent psychologii i muzykologii, jest projektantem permakultury, aktywistą i pedagogiem. Od dziesięciu lat zajmuje się zawodowo problematyką zrównoważonego rozwoju. Jest założycielem Mostadam Eco Design, przedsiębiorstwa społecznego, oferującego ekologiczne rozwiązania, edukację, projektowanie i doradztwo dostosowane do lokalnej kultury i klimatu. W ostatnich latach Mostadam zaproponował innowacyjne metody zazieleniania środowiska miejskiego, przywracania przyrody miastu, wykorzystując różne techniki, takie jak pionowe ogrody, Top Pot, mini lasy, edible landscaping i akwaponika (rolnictwo bezglebowe), zarówno w szkołach, jak i w sektorze prywatnym. Ostatnio prowadzi certyfikowane kursy w dziedzinie permakultury, projekty międzynarodowe i rozwija wraz z pracownikami naukowymi system EcoPonics.
-
Wisam Sharabati
- jest inżynierem architektury. Współpracuje z Programem Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju (UNDP) w zakresie renowacji budynków we Wschodniej Jerozolimie. Jego praca obejmuje zapewnienie wsparcia moralnego i społecznego, możliwości kształcenia, programów rozwoju gospodarczego dla rodzin i osób z marginalizowanej społeczności palestyńskiej. Wisam Sharabati jest obecnie kierownikiem projektu micro/macro w Al-Nayzak w dziedzinie inżynierii, edukacji i rozwoju. Jego celem jest rozwój społeczeństwa poprzez sztukę i architekturę, a jednocześnie praca nad przyszłością opartą na wspólnocie, sprawiedliwości i niezależności.
-
Bogna Świątkowska
- jest inicjatorką, założycielką i prezesem zarządu Fundacji Bęc Zmiana, z którą zrealizowała kilkadziesiąt projektów poświęconych przestrzeni publicznej, architekturze i designowi, a także organizowała konkursy adresowane do architektów i projektantów młodego pokolenia. Była również inicjatorką i redaktor naczelną magazynu „Notes na 6 tygodni”, redaktor naczelną pierwszego miesięcznika popkulturowego „Machina” (1998–2001), autorką licznych tekstów, wywiadów, programów radiowych i telewizyjnych poświęconych współczesnej kulturze popularnej.
-
Salim Tamari
- jest starszym współpracownikiem Instytutu Badań Palestyńskich (IPS), byłym dyrektorem Instytutu Studiów Jerozolimskich afiliowanego przy IPS, redaktorem „Kwartalnika Jerozolimskiego” („Jerusalem Quarterly”), a także emerytowanym profesorem socjologii na Uniwersytecie w Birzeit. Jest autorem kilku prac dotyczących kultury miejskiej, socjologii politycznej, biografii i historii społecznej oraz historii społecznej wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Ostatnie publikacje: The Great War and the Remaking of Palestine (2018), Year of the Locust: Palestine and Syria during WWI (UC Press, 2010), Ihsan’s War: The Intimate Life of an Ottoman Soldier (IPS, Beirut, 2008), The Mountain Against the Sea (University of California Press, 2008). Tamari był profesorem wizytującym na Columbia University (2018), Harvard University (2017), Georgetown University (2010, 2013), University of California w Berkeley (2005, 2007, 2008), stypendystą fundacji Erica Lane'a na Cambridge University (2008) oraz wykładowcą na Uniwersytecie Ca Foscari (od 2002).
-
Timo Tuhkanen
- jest artystą, kompozytorem, poetą, aktywistą i dyrektorem galerii Myymälä2 w Helsinkach. Urodził się w Muscat w Omanie, studiował Tablę i Indyjską Muzykę Klasyczną w Orientalnej Szkole Muzycznej w Jerozolimie (2002). Otrzymał tytuł magistra na Brunel University of West London. Obecnie jest doktorantem w School of Music na uniwersytecie w Leeds. Poruszając się na styku sztuki współczesnej i muzyki, Tuhkanen zajmuje się syntezą dźwięku i dotyku w życiu codziennym i archiwaliach. Obecnie skupia się na projektowaniu i tworzeniu instrumentów, które mają służyć interwencjom społecznym.
-
Jaśmina Wójcik
- jest artystą wizualnym, reżyserem i pedagogiem. Jej praca skupia się na (nie)widoczności i samoreprezentacji zmarginalizowanych społeczności. Zajmuje się edukacją alternatywną, rozwijając autorskie praktyki w tworzeniu ekspresji artystycznej dzieci. Jednocześnie pracuje nad budową interaktywności w instytucjach kultury, traktując odwiedzających jako współtwórców i partnerów w dialogu kulturowym. Od 2011 roku prowadzi multidyscyplinarny projekt społeczno-polityczny z byłymi pracownikami fabryki traktorów Ursus, który obejmuje działania w przestrzeni publicznej, akcje społeczno-artystyczne, spektakle, happeningi, niezależne projekcje filmowe oraz produkcję pełnometrażowego dokumentu Symfonia Fabryki Ursus. Projekt zapoznaje z historią dzielnicy mieszkańców Ursusa, zapraszając ich do wspólnego kształtowania sensu i przyszłości strefy poprzemysłowej.
Rezydencje finansują Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Miasto Stołeczne Warszawa oraz Miasto Ramallah.
Partnerzy
Zobacz także
Dziś w U–jazdowskim
